ஸீதையின் மஹாசரித்ரமும் அஷ்டாக்ஷரத்தின் பொருளும் – 1

“காவ்யம் ராமாயணம் க்ருத்ஸ்நம் ஸீதாயாஶ்சரிதம் மஹத்”

– வால்மீகி ராமாயணம், பாலகாண்டம் 4-7.

வால்மீகி முனிவர், தனது ராமாயண காவியத்திற்கு ஸீதையின் மஹாசரித்ரம் என்றும் பெயரிட்டார். வால்மீகி ராமாயணமானது – ஸீதையை ராவணன் அபகரித்தது, அவளை ராமர் சந்தேகித்தது, அவளை அக்நி பரீக்ஷை செய்வித்தது, ஒரு வண்ணான் சொன்ன அபவாதம் கேட்டு அவளை காட்டுக்கு அனுப்பியது, இறுதியில் அவள் பூமி ப்ரவேசம் செய்தது முடிய இவ்வாறாக தொடர்ந்து ஸீதையின் துயரங்களை சொல்லும் ஒரு காவிய நூல் என்று தத்துவம் அறியாமல் சிலர் சொல்கின்றனர். ஸ்ரீராமரையும் ஆணாதிக்கவாதி என்று சாடுகின்றனர். மேற்படி அபத்தங்களை மறுத்து, அவற்றை ஸ்ரீவைஷ்ணவ பூர்வாசார்ய ஸ்ரீஸூக்திகளின் படியே விளக்கி, அவள் சரித்திரமே திருவஷ்டாக்ஷரத்தின் தத்துவ விளக்கம் என்பதை அறுதியிடவே இந்த வ்யாஸம் எழுதப்பட்டது.

ஸ்வாமி பிள்ளை லோகாசார்யர் அருளிய ஸ்ரீவசன பூஷணம் என்னும் நூலிலிருந்து சில ஸ்ரீஸூக்தி ப்ரமாணங்கள்.

ஸ்ரீஸூக்தி #5:

இதிஹாஸ ஶ்ரேஷ்டமான ஶ்ரீராமாயணத்தாலே சிறையிருந்தவள் ஏற்றம் சொல்லுகிறது. பாரதத்தாலே தூதுபோனவன் ஏற்றம் சொல்லுகிறது.

ஸ்ரீஸூக்தி #6:

இவை இரண்டாலும் புருஷகார வைபவமும், உபாய வைபவமும் சொல்லிற்றாயிற்று.

ஸ்ரீஸூக்தி #7:

புருஷகாரமாம் போது க்ருபையும், பாரதந்த்ர்யமும், அநந்யார்ஹத்வமும் வேணும்.

ஸ்ரீஸூக்தி #8:

பிராட்டி முற்படப் பிரிந்தது தன்னுடைய க்ருபையை வெளியிடுகைக்காக, நடுவிற் பிரிந்தது பாரதந்த்ர்யத்தை வெளியிடுகைக்காக, அநந்தரம் பிரிந்தது அநந்யார்ஹத்வத்தை வெளியிடுகைக்காக.

முன்னுரை:

யத்யபி ஏஷ பவேத் பர்த்தா மமார்யே வ்ருத்த வர்ஜித: |
அத்வைத முபசர்தவ்யஸ் ததாப்யேஷ மயா பவேத் ||

– அயோத்யா காண்டம் 117 ஆம் ஸர்கம்.

எனது கணவர் ஸ்ரீராமரான இவர் ,ஒரு கொடுங்கோலன் (SADIST/PSYCHO) ஆக இருப்பாரே ஆனாலும்கூட, என் மனத்தில் எவ்வித சஞ்சலமும் இன்றி,நான் அவருக்கு பணிவிடை கொண்டுதானிருப்பேன்.

கிம் புநர்யோ குணஶ்லாக்ய: ஸாநுக்ரோஶோ ஜிதேந்த்ரிய: |
ஸ்திராநுராகோ தர்மாத்மா மாத்ருவத் பித்ருவத் ப்ரிய: ||

ஆனால் இவரோ எல்லோராலும் புகழத்தக்க குணங்கள் உடையவர் ! கருணைமிக்கவர்! புலன்களை வென்றவர் ! என்மீது நிலையான அன்பு வைத்திருப்பவர் ! தர்மாத்மா ! ஒரு தாயைப் போலும்,ஒரு தந்தையைப் போலும் என்மீது மனப்பூர்வமான நேசமுள்ளவர்.

எனவே இப்படிப்பட்ட உத்தம புருஷருக்கு நான் பணிவிடை செய்வதிலும்,அவரை அனுசரித்துப் போவதிலும் (காட்டிற்கு உடன் வந்ததிலும்) ஆச்சரியம் தான் என்ன?

இவ்வாறு ஸீதையின் ஏக்கமானது “என் கணவர் ஸ்ரீராமர் சகல கல்யாண குணங்கள் நிரம்பியவர். உலகம் நிறைந்த புகழாளர். அதனால் தான், நான் என்னதான் கற்புக்கரசியாய் இருப்பினும், எவ்வளவு தான் தர்மங்கள் அனுஷ்டித்தாலும் எனக்கு என்று ஒரு தனிப்புகழ் கிட்டுவதில்லை. என் கீர்த்தியானது குடத்திலிட்ட விளக்கு போலுள்ளது. எனவே ஒரு கொடூரனுக்கு வாழ்க்கைப்பட்டு, இதேபோல் தர்மங்கள் அனுஷ்டித்து, கற்புக்கரசியாய் இருந்தால் தான் என்னுடைய க்யாதியும் குன்றின் மேலிட்ட விளக்காக பிரகாசிக்கும். ஆனால் ராமரோவெனில் மிகவும் நல்லவர். எனவே இப்பிறவியில் நான் விரும்பும் இந்த வாய்ப்பு கிட்டாது” என்று இருந்தது.

இனி வ்யாசத்திற்கு வருவோம்.

அயோத்தியா காண்டத்தின் இறுதி சர்க்கங்களில் தான் ஸீதையின் சரிதம் தொடங்குகின்றது. 117ஆம் சர்க்கத்தில் ஸீதையும் அநசூயையும் உரையாடுகின்றனர். அப்பொழுது மஹரிஷி அத்ரியானவர் கூறுகிறார்:

தஶ வர்ஷஸஹஸ்ராணி யயா தப்தம் மஹத் தப: |
அநஸூயா வ்ரதை: ஸ்நாத்வா ப்ரத்யூஹாஶ்ச நிவர்திதா: ||
தாம் இமாம் ஸர்வபூதாநாம் நமஸ்கார்யாம் தபஸ்விநீம் |
அநஸூயேதி யா லோகே கர்மபி: க்யாதிமாகதா: ||

– அயோத்யா காண்டம் -117, 11 &13

அநஸூயை என்னும் இவள் பத்தாயிரம் ஆண்டுகள் தவம் இயற்றியிருக்கின்றாள். எல்லாவித இடையூறுகளையும் விலக்கி,வ்ரதங்களை முழுமையாக செய்து முடித்தவள். எல்லா பிராணிகளாலும் வணங்கத்தக்கவள். கீர்த்தி பெற்றவள்! முதியவள்! கோபம் என்பதே ஒருபொழுதும் அறியாதவள் ! தன் அன்பு நிறைந்த நற்கர்மங்களால் “அநஸூயா” என்று உலகில் புகழ் பெற்றவள்.

இவ்வாறு தன் மனைவியை பலவாறு புகழ்கின்றார். அநஸூயை என்றால் பொறாமை இல்லாதவள் என்று ஒரு பொருளுண்டு. பிறரால் பொறாமைப்படக் கூட முடியாத இடத்தை அடைந்தவள் என்று மற்றோரு பொருளும் உண்டு. ஸீதை “தாயே! நானும் உன்னைப் போல் புகழ்பெற விரும்புகின்றேன்” என்றாள்.

அப்பொழுது அநஸூயை, “பேரழகியும், குணவதியும், சௌபாக்யவதியுமானயான ஸீதா! புகழ்பெற்ற ராமனால்,சுயம்வரத்தில் நீ அடையப்பட்டாய் என்று கேள்விப்பட்டேன். எது,எப்படி நிகழ்ந்ததோ, அவற்றை அப்படியே விஸ்தாரமாக கூறுவாய்” என்று பூர்வ வ்ருத்தாந்தங்களை கேட்கின்றார்.

ஸீதையும் தனது அயோநிஜ பிறப்பு தொடக்கமான வ்ருத்தாந்தங்களை ரஸமாக சொல்கின்றார். கலப்பை உழுத மண்ணில், புழுதியும் தூசுகளும் பட தன்னை ஜனகர் கண்டெடுத்தது (பாம்ஸு குண்டித ஸர்வாங்கீம் ஜநகோ விஸ்மய: அபவத்). “இவள் உன்திருமகள் ! சாதாரண மானுட பெண்ணன்று ” என்ற அசரீரி வாக்கினை கேட்டு ஜனகர் மகிழ்ந்தது, தாய் ஸுநயநா அரவணைப்பில், தர்ம சூக்ஷ்மமான நல்லுரைகளுடன் வளர்ந்தது, சாவித்திரி – சத்தியவான், அத்ரி – அநஸூயா, ரோஹிணீ – சந்திரன்,அருந்ததி – வசிஷ்டர் போன்ற உதாரண தம்பதியர் பற்றிய கதைகள் கேட்டது, பின்பு திருமணம் நடந்தது, வனவாஸம் செல்லும் முன்னர் மாமியார் கூறிய அறிவுரைகள் என்று விஸ்தரித்து வர்ணனம் செய்கிறாள்.

முடிவில் அநசூயை சீதையைப் பாராட்டுகின்றார். தன்னுடைய திவ்யமான மாலை, என்றுமே கசங்காத / அழுக்கடையாத வஸ்த்ரம், வாசனை த்ரவ்யம், அணிகலன் இவற்றை ஆசீர்வாதமாகக் கொடுக்கின்றார். ஸீதையை அணிகலன்களால் பலவிதமாக அலங்காரம் செய்கின்றார். வாசனைத் திரவியங்களை பூசி, “ஸீதா ! நீ உற்றார் உறவினர்களையும், கௌரவத்தையும், சுக போகங்களையும் துறந்து உன் கணவனுடன் வனவாஸம் செய்ய வந்தது எனக்கு மிக்க மகிழ்ச்சியை அளிக்கின்றது. கற்புக்கரசிகள் இப்படித்தான் நடக்க வேண்டும்”.

அதற்கு ஸீதை -“தாயே! என் தந்தை ஜனகர், எனக்கு சிவ தனுஸை கன்யா சுல்கமாக வைத்தார். எந்த வீரன் சிவ தனுஸை வளைத்து நாண் ஏற்றுகிறானோ, அவனுக்கே என் பெண் மாலை இடுவாள் என்று அறிவித்திருந்தார். ராமனும் சிவ தனுஸை வளைத்து நாண் ஏற்றினார். இதனால் மகிழ்ந்து போன என் தந்தை என்னைத் கன்யாதானம் கொடுக்க சித்தமானார். ராமரோ என் தந்தையின் உத்திரவின்றி நான் எதுவுமே செய்வதில்லை என்று மறுத்துவிட்டார். பிறகு தூதுவர்கள் சென்று தசரதரை அழைத்து வந்து, அவர் சம்மதித்த பிறகே என்னை மணந்தார்.

தீயமாநம் ந து ததா ப்ரதிஜக்ராஹ ராகவ: |
அவிக்ஞாய பிது: சந்தம் அயோத்யாதிபதே: ப்ரபோ: ||

– அயோத்யா காண்டம்- 118-51

தன் தந்தையார் பார்த்து நிச்சயித்த பெண்ணான என்னை மணந்தார். “என் அழகில் மயங்காமல், பித்ரு வாக்ய பரிபாலனம் என்னும் தர்மத்தை அனுஷ்டித்தார்.
எனக்கு காதல் திருமணத்தில் விருப்பமில்லை. தர்மத்தில்தான் பெரு விருப்பம். ஏனெனில் இன்று ஒரு அழகியை விரும்புபவன், நாளை அவளினும் அழகியாக தன் பார்வைக்கு படும் வேறு ஒருத்தியை விரும்பலாம். எனவே இது அவர் மீது இருந்த அன்பினை இருமடங்கு பெருக்கியது.

ப்ரியா து ஸீதா ராமஸ்ய தாரா: பித்ருக்ருதா இதி |
குணாத் ரூபகுணஶ்சாபி ப்ரீதிர் பூயோ அப்யவர்ததா ||
தஸ்யாஶ்ச பர்தா த்விகுணம் ஹ்ருதயே பரிவர்ததே |

– பாலகாண்டம்-77-28

எனது ராமர் – பித்ரு வாக்ய பரிபாலனம், மாத்ரு பக்தி,ஏக பத்னி வ்ரதம், சரணாகத ரக்ஷணம், ப்ராத்ரு ஸ்நேஹம் போன்ற தர்மங்களும், தயை, க்ஷமை, பக்தி, தவம், த்யானம், ஸத்யம், இந்திரிய நிக்ரஹம் போன்ற ஆத்ம குணங்களும், தன் அன்பர்கள் மீது வாத்சல்யம்,ஸௌசீலம், ஸௌலப்யம், ஆர்ஜவம் போன்ற குணங்களும், சிறந்த லாவண்யம், சவுந்தர்யம், ப்ரம்ம தேஜஸ் என்னும் ரூப லக்ஷணங்களும், புகழும், விஷ்ணுவுக்கு நிகரான வீரதீர பராக்கிரமங்களும், த்ரிலோக ஐச்வர்யமும் (வ்யாப்தா, நியந்தா) , குபேரனுக்கு நிகரான செல்வமும், ப்ருஹஸ்பதியைப் போன்று சகல சாஸ்திர நிபுணத்வமும் ,வாய்மை, பெரியோர்கள் / அன்பர் சொல் கேட்டல் என்னும் பல குணங்களும் கூடியவர்.

எனவே இப்படிப்பட்ட உத்தம புருஷருக்கு நான் பணிவிடை செய்வதிலும், அவரை அனுசரித்துப் போவதிலும் ஆச்சரியம் என்ன? இத்துணை கல்யாண குணங்கள் படைத்த ராமனை வேறு எந்தப் பெண் மணந்திருந்தாலும் இப்படித்தான், சந்திரனைப் பிரியாத ரோஹிணியை போன்று கூடவே இருப்பாள்.

என்றிவ்வாறெல்லாம் ஓடிய அவளது உள்ளக்கிடக்கை தனை பெருமாளும் அறிந்தான்.

“உள்ளுவார் உள்ளிற்று எல்லாம் உடனிருந்து அறியும்” பெருமாள், அவளுடைய குணாதிசயங்களை வெளியிட சங்கல்பித்தார்.

*****

பிராட்டியானவள் நாமெல்லாம் பெருமாளை அடைய புருஷகாரம் ஆகின்றாள் (சிபாரிசு).

இதனை தர்க்கபூர்வமாக நிறுவுவோம். (உத்தேசம், லக்ஷணம், பரீக்ஷை என்பன தர்க்கபாஷையின் அங்கங்கள் அதாவது உறுப்புக்கள் ஆகும். எனவே நீங்களும் என்னுடன் கொஞ்சம் தர்க்கம் (அ) ந்யாயம் பயிலுங்கள்).

உத்தேசம்: (பெயரிடல்)

அதற்கு அவளிடம் 1)க்ருபை, 2)பாரதந்த்ர்யம், 3)அநந்யார்ஹத்வம் என்னும் மூன்று குணங்கள் வேண்டும்.

லக்ஷணம்: (விளக்குதல்)

1) க்ருபையாவது பிறர் படும் துன்பத்தைக் கண்டு பொறுக்கமாட்டாமை. ஜீவர்கள் ஸம்ஸாரத்தில் படும் துக்கத்தைக் கண்டு பொறுக்கமாட்டாமல் எம்பெருமானோடு இவர்களை சேர்ப்பதற்கு உறுப்பான முயற்சி செய்வதற்கு க்ருபை வேணும்.

2) பாரதந்தர்யமாவது பரமபுருஷனுக்கு உரிமைப் படுகை. ஸ்வதந்த்ரனான அவனை அனுவர்த்தித்து (அவன் சொன்னபடியெல்லாம் நடந்து) அவனை வசப்படுத்த வேண்டியிருப்பதால் பாரதந்தர்யம் வேணும்.

3) அநந்யார்ஹ சேஷத்வமாவது அவனுக்கன்றி மற்றவனுக்கு உரிமைப் படாதொழிகை. பிராட்டி எம்பெருமானிடத்தில் சென்று “இந்த ஜீவனை நீ அங்கீகரிக்க வேணும்!” என்றால் “இவள் நம்மைத் தவிர வேறொரு விஷயத்திற்கு சேஷப்படாமல் (அடிமைப்படாமல்) நமக்கே அதிசயத்தை (நன்மை) விளைவிக்குமவள் ஆகையாலே நம்முடைய காரியத்தையன்றோ இவள் சொல்லுகிறாள்” என்று பரமன் நினைத்து, அவள் சொன்னபடி செய்கைக்கு உறுப்பாக அநந்யார்ஹத்வமும் வேணும்.

பரீக்ஷை: (சரிபார்த்தல்)

அவளுக்கு இம்மூன்று லக்ஷணங்களும் இருக்கும் படியை நாம் எங்ஙனே அறியலாம் என்னில் – பிராட்டி ஜனகராஜன் திருமகளாராய்த் தோன்றி அப்பெருமாளை மூன்றுதரம் பிரிந்து இம்மூன்று குணங்களை வெளிப்படுத்தினாள். நாம் அதுகொண்டு அறியலாம். எப்பிரிவில் எக்குணம் வெளியாயிற்று என்னில்:

ராவணன் பிரித்தான் என்னும் சாக்கிலே முதலில் பெருமாளைப் பிரிந்து இலங்கைக்கு எழுந்தருளின சமயத்தில் “க்ருபா குணம்” வெளியாயிற்று.

முற்பட பிரிவு – க்ருபையை காட்டியது (க்ருபை – பிறர் படும் துன்பத்தைக் கண்டு பொறுக்கமாட்டாமை).

• தேவமாதர்களின் சிறையை விடுவிக்கைக்காகத் தான் சிறையிருந்தமையாலும்;
• அச்சிறையிலே தன்னை இரவும் பகலும் ஹிம்சித்த ராக்ஷஸிகள், ஒருநாள் திரிஜடையின் கனவு வ்ருத்தாந்தம் கேட்டார்கள். அக்கனவிலே ராவணன் தோல்வியுற்று, தெற்கு – எம திக்கிலே கழுதைமீது, அழைத்துச் செல்லப்பட்டதாகவும் (மாண்டுபோதல்), பெருமாள் வெற்றிபெற்று அயோத்தியில் ஸீதையுடன் முடிசூடியதாகவும் கண்டமை கேட்டு மிகவுமஞ்சி நடுங்கினார்கள். பிராட்டி அவர்களை நோக்கி “நானிருக்க நீங்கள் அஞ்சுவதென் ? அஞ்சவேண்டா !! என்று அபய ப்ரதானம் செய்தமையாலும்;
• இந்த அபயப்ரதானம், வெறும் வாய்ச் சொல்லாய் ஒழியாமல் ,ராவண சம்ஹாரத்திற்குப் பின் தனக்கு ஸோபனம் (நற்செய்தி) சொல்லவந்த அனுமன், அந்த ராக்ஷஸிகளை சித்திரவதை (கொடியமுறையில் கொலை) செய்ய எத்தனித்தார். அப்பொழுது அவரோடே மன்றாடி, பிறர் படும் ஹிம்ஸையைக் கண்டு பொறுத்திருக்கும் படியான மனக்கொடுமை எனக்கில்லை என்று அறிவுறுத்தியும், அவ்வரக்கிகளின் குற்றங்களை நற்றங்களாக உபபாதித்தும் அவர்களைக் காத்து அருளியமையாலும், க்ருபா குணம் விளங்கிற்று.

இக்குணம் வெளியிடுவதற்கேயாம் பிராட்டிக்கு நேர்ந்த முதற் பிரிவு.

பிராட்டியே எல்லா ஜீவாத்மாக்களுக்கும் அன்னையாதலால், தாய் ஸ்தானத்தில் நின்று ராவணனுக்கு சொன்ன உபதேசங்களுள் சிலவற்றை இங்கே காணலாம்.

ஸுந்தரகாண்டம் 21ஆம் சர்கம்:

இஹ ஸந்தோ ந வா ஸந்தி ஸதோ வா நாநுவர்தஸே ||

இங்கே,இலங்கையில் சான்றோர்கள் யாரும் இருக்கவில்லையா? அல்லது அவர்கள் இருந்தும், நீ அவர்களை பின்பற்றவில்லையா? ஏன் இப்படி அதர்ம வழியில் இழிந்து அழிவைத் தேடுகின்றாய் ?

மித்ரம் ஒளபயிகம் கர்த்தும் ராம: ஸ்தானம் பரீப்ஸதா
வதே ச அநிச்சதா கோரம் த்வயாஸௌ புருஷர்ஷப ||

உனக்கு கோரமான அழிவு வேண்டாம் என்று எண்ணினால், புருஷ ச்ரேஷ்டரான ஸ்ரீராமனுடன் நட்புக்கொள் (காலைப் பிடிக்கத் தேவை இல்லை, கையையாவது பிடி. அதாவது நட்புறவு கொள்வதே போதுமானது)

விதித ஸ ஹி தர்மக்ஞ: ஶரணாகதி வத்ஸல:
தேந மைத்ரீ பவத் தே யதி ஜீவிதும் இச்சஸி ||

அறம் அறிந்த ராமர் சரணடைந்தவர்களிடம் பேரன்பு கொண்டவர். நீ உயிருடன் இருக்க விரும்பினால் அவருடன் நட்புக்கொள். அவர் நீ செய்த அனைத்து அபசாரங்களையும் மன்னிப்பார்.

ஆயினும் ராவணன் திருந்தவில்லை. அநாதி துர்வாசனையினால், எவ்வளவு உபதேசித்தும் இவன் திருந்தவில்லையே என்று பரிதபித்தாள். ஐயோ ! இவனுடைய துர்புத்தி நீங்கி அனுகூலபுத்தி உண்டாக வேணும் என்று ஜீவாத்மா திறத்தில் தான் செய்யும் பரமகிருபையாலே அவனை தீமனங்கெடுத்து வழிப்படுத்தப் பார்த்தாள்.

பிற்சேர்க்கை:

பிரிவு என்றால் என்ன ?

நித்யைவைஷா ஜகந்மாதா விஷ்ணோ: ஸ்ரீரநபாயிநீ |
யதா ஸர்வகதோ விஷ்ணுஸ்தவையேதம் த்விஜோத்தம ||

– விஷ்ணுபுராணம் 1-8-17

உலகிற்கெல்லாம் தந்தை பகவான் என்றால், மஹாலக்ஷ்மீ ஜகன்மாதாவாய், கருணைக்கடலாய் நிற்கின்றாள். பகவானை விட்டு ஒருபோதும் பிரியாதவள். எங்கும் நிறைந்திருப்பவன் விஷ்ணு. அதுபோல் இவளும் எங்கும் நிறைந்திருப்பவள். ஆக மிதுனமாய் நிற்கும் இவர்களே நமக்கு பெருந்தெய்வம்.

பராசர ரிஷி, தன்னுடைய விஷ்ணு புராணத்தில் – பிராட்டியானவள் பகவானை விட்டுப் பிரியாதவள். அவளுடன் நித்ய சம்பந்தம் உள்ளவன் எம்பெருமான் என்று முதலில் பொதுவாகக் கூறியவர் பின்னர் அந்த நித்ய சம்பந்தத்தை பல பிரகாரங்களால் விளக்குகின்றார்.

அர்த்தோ விஷ்ணு இயம் வாணீ ||

அர்த்த: என்னும் பொருள் ஆண்பாலினத்தைச் சார்ந்து பகவானது விபூதியாக அதாவது பகவானாக கூறப்படுகின்றது. வாணீ என்னும் சொல் பெண்பாலினத்தைச் சார்ந்து லக்ஷ்மியின் விபூதியாக அதாவது பிராட்டியாக கூறப்படுகின்றது.

சொல் மற்றும் பொருளின் சம்பந்தமும் நித்தியம் என்பது சாஸ்திரங்களால் வலியுறுத்தப்படுகின்றது. இதனால் சொல்லும் பொருளும் போல் இணைந்து நிற்பவர் விஷ்ணு லக்ஷ்மீ என்னும் திவ்ய தம்பதிகள் என்பதும் சொல்லப்பட்டதாகின்றது.

நீதி பிராட்டி என்றால் நியமம் பெருமாள்; புத்தி பிராட்டி என்றால் போதம் பெருமாள்; சத்க்ரியா பிராட்டி என்றால் தர்மம் பெருமாள்; ஸ்ருஷ்டி பிராட்டி என்றால் ஸ்ரஷ்டா பெருமாள்; பிராட்டி பூமி என்றால் ஹரியே பூ-தரன் (பர்வதம் (அ) ராஜா); பிராட்டி துஷ்டி என்றால் ஹரியே சந்தோஷம்; பிராட்டி இச்சை என்றால் ஹரியே காமம்; பிராட்டி ஆஜ்யாஹுதி (நெய்) என்றால் ஜனார்தனனே புரோடாஸம்.

கிம் சாதி பஹுநோக்தேந ஸங்க்ஷேபேண இதமுச்யதே ||

பலவாறு சொல்லி பயன் என்ன ? சுருங்கச் சொல்கிறேன் ஒன்றை.

தேவ திர்யங் மநுஷ்யாதௌ புந் நாமா பகவாந் ஹரி: |
ஸ்த்ரீநாம்நீ ஶ்ரீ: ச விக்ஞேயா நாநயோர் வித்யதே பரம் ||

தேவ ஜாதி, திர்யக் ஜாதி, மனுஷ்ய ஜாதி மற்றும் உள்ளவை இவைகளில் ஆண்பாலினத்தைச் சார்ந்தவை அனைத்தும் பெருமாள் விபூதியாய் விஷ்ணு என்றே சொல்லப்படும். பெண்பாலினத்தைச் சார்ந்தவை அனைத்தும் லக்ஷ்மியினுடைய விபூதியாய் லக்ஷ்மி என்றே சொல்லப்படும். விபூதியென்றால் செல்வம் என்று பொருளாகும்). பல விபூதிகளைச் சொல்ல வேண்டும் என்று தொடங்கிய ரிஷி, பல படிகளையும் காட்டி, முழுதும் சொல்ல முடியாமல் போய் “இவ்வாறே மேலும் கண்டு கொள்க ” என்று தலைக்கட்டுகின்றார்.

ஸ்ரத்தயா அதேவோ தேவத்வம் அஶ்நுதே ||

அதாவது தேவன் அல்லாதவன் ஸ்ரத்தையாகிற லக்ஷ்மியினால்தான் தேவனாகும் தன்மையை அடைகிறான் – என்று வேதமும் சொல்லுகின்றது.

இப்படி லக்ஷ்மியானவள் நொடிப்பொழுதும் பிரியாது வாழும் மார்பனே என நம்மாழ்வாரும், ’அகலகில்லேன் இறையுமென்று அலர்மேல் மங்கை உறைமார்பா!’ என்றும், திருமங்கையாழ்வாரும் இதையே, ’திருவுக்கும் திருவாகிய செல்வா’ என்றும் கூறுகின்றனர்.

மஹாலக்ஷ்மி நித்யையானவள். பகவானைப் போல் ஆதியும் அந்தமும் இல்லாதவள். பகவானைப் போல் எங்கிருந்தாவது தோன்றுகின்றாள், மறைகின்றாள். மறுபடி வேண்டும்போது மற்றோரிடத்திலிருந்து ஆவிர்பவிக்கின்றாள். பகவான் அதிதி மகனாக அவதரித்தபோது இவள் பத்மையானாள். பரசுராமனாக அவதரித்தபோது இவள் தரணியாகத் தோன்றினாள். ராமாவதாரத்தில் ஸீதையாகவும், கிருஷ்ணாவதாரத்தில் ருக்மிணியாகவும் இவளே அவதரித்தாள். அவன் தேவனாக அவதரித்தால் தேவப் பிறவியை மேற்கொள்கிறாள். அவன் மனித பிறவியை எடுத்தால், இவளும் மனிதப் பிறவியை ஏற்கிறாள். இப்படி எப்பொழுதும் எம்பெருமானுக்கு ஏற்ப அவதரிக்கின்றாள். பிரிவதே இல்லை.

அனுமனும் இதைக் கூறுகின்றான்:

அஸ்யா தேவ்யா மந: தஸ்மிந் தஸ்ய ச அஸ்யாம் ப்ரதிஷ்டிதம் |
தேந அயம் ஸ ச தர்மாத்மா முஹூர்தம் அபி ஜேவதி ||

– ஸுந்தரகாண்டம் 15-52

இந்தத் தேவியின் மனம் ராமனிடத்திலும், ராமனின் மனம் இந்த தேவியிடத்திலும் நிலைத்திருக்கின்றது. அதனால்தான் இந்த தேவியும், தர்மாத்மாவான ராமரும், இதுநாள் வரையிலும் உயிரோடு இருக்கின்றனர்.

நாட்டைப் படை என்று அயன் முதலாத்தந்த நளிர் மாமலர் உந்தி
வீட்டைப் பண்ணி விளையாடும் விமலன் தன்னைக் கண்டீரே

– நாச்சியார் திருமொழி

குளிர்ந்த பெரிய மலர் உந்தி வீட்டை உண்டாக்கி, அதில் உலகங்களை படையென்று நான்முகன் முதலியவர்களை உண்டாக்கியவன். அதையே திருவிளையாடல்களாகச் செய்யும் மாசற்றவனைக் கண்டீரோ? என்கிறாள் ஆண்டாள். விமலன் – அவ்விளையாட்டுக்களால் தனக்கொரு பாவமோ கர்மமோ அண்டாதவன்.

திருவிண்ணகர் சேர்ந்தபிரான் பெய்த காவு கண்டீர் பெருந்தேவுடை மூவுலகே.

ஒப்பிலியப்பனால் படைத்து, பேணப்பட்டு, அழிக்கப்படும் சோலையே இந்த மூவுலகங்களும் என்று நம்மாழ்வாரும் பாடினார்.

இங்கே பெருமாளை சொன்னது பிராட்டிக்கும் உபலக்ஷணம் ஆகும்.

அவதாரத்தில் பிரிவு என்பது ஒரு நாடகம், அவ்வளவே.

பிறர் சமையல் செய்யக் காணும்,நாம் அதைக் கற்பது போலவும், ஆசிரியர் பரிசோதனைச் சாலையில் செய்யக் காணும் நாம் அதைக் கற்பது போலவும் தான் அவை. JUNIOR LAWYER, HOUSE SURGEON போல நாமும் SENIORS செய்யக் கண்டு PRACTICALS கற்கின்றோம். இதிஹாச புராணங்களில் பெருமாளும், பிராட்டியும், நித்யர்களும், பக்தர்களும், ரிஷிகளுமாக உபநிஷத், ஸ்ம்ருதிகளில் காணும் விதி, நிஷேத தர்மங்களை அனுஷ்டித்தும், த்யஜித்தும் காட்டுகின்றனர். நாமும் விதி, நிஷேதங்களை அறிந்து கைக்கொள்ளவே அல்லது விடவே தான் அவை நடத்தப்படுகின்றன.

பாரதந்தர்யம் மற்றும் அநந்யார்ஹ சேஷத்வம் ஆகியவற்றை இனி, மேல் தொடர்ந்து பார்ப்போம்.

(தொடரும்)