அழிவிலிருந்து மீண்டெழுவோம் – தருண் விஜய்

ஆங்கில மூலம்: தருண் விஜய்

தாஜ் ஹோட்டல் மறுதிறப்பு நிகழ்ச்சியைப் பார்த்தபோது நாம் வெற்றிபெற்றதாக உணர்ந்தேன். பெண்நண்பர்களை சந்திக்கவோ, லியோபாட்டில் (தாஜ் ஹோட்டலின் சிறந்த உணவகம்) மாலை நேரத்தைக் கழிக்கவோ அடிக்கடி அங்கு செல்பவன் இல்லை நான். ஆனால், டிசம்பர் 21ஆம் தேதி நடந்த தாஜ் ஹோட்டலின் மறுதிறப்புவிழா என்னை மகிழ்ச்சியும், தன்னம்பிக்கையும் அடையச்செய்தது. நவம்பர் 26ஆம் தேதியக் கோழைகளை நாம் பழிவாங்கிய நாள் இது – இது ஒரு இரண்டாவது சோமநாத்.

என் இந்த உணர்வு பார்ஸிக்களுக்கு நன்றாக புரிந்திருக்கும். பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், இதே வெறுப்பு வணிகர்களால் அழிக்கப்பட்ட தங்கள் மூதாதையர்களின் பாரம்பரியத் தாயகத்தைப் பார்ஸிக்களால் பின்னால் என்றுமே திரும்பப் பெற முடியவில்லை.

அந்த வெறுப்பு வணிகர்கள் பாமியன் புத்தர் சிலைக்கும் இப்படியே அழிவைக் கொணர்ந்தார்கள். ஹம்பிக்கும் கூட. இன்னும், கோயில் நகரங்களான அயோத்தி, மதுரா, காசி எல்லாவற்றிற்கும். மேலும், கொஞ்சநாள் முன்பு ரகுநாதர் கோயில், சங்கடமோசன கோயில், அக்ஷரதாம் கோயில் ஆகியவற்றிற்கும். தேதிகளையும், முகங்களையும் தவிர இந்த அழிப்புகளில் வேறென்ன மாறிவிட்டது?

தாஜ் ஹோட்டல் சீரமைத்துத் திறக்கப்பட்டதில் வெறுப்புக்குப் பணியாத நம் மனப்பான்மை வெற்றி பெற்றிருக்கிறது.

நாம் சோமநாதர் கோயிலை புனரமைத்தோம், தாஜ் ஹோட்டலையும் மறுபடியும் திறந்துவிட்டோம். ஒன்று ஆன்மீகத்தளம், மற்றொன்றோ நம் விருந்தோம்பலின் அழகிய சின்னம் – என்ற வித்தியாசங்கள் முக்கியமா என்ன? இரண்டு தாக்குதலுமே இந்தியாவின்மீது நடந்தவைதான். இவ்விரண்டிலும், நாம் (தன் சாம்பலிலிருந்து உயிர்த்தெழுவதாகச் சொல்லப்படும்) பீனிக்ஸ் பறவைபோல அழிவிலிருந்து மீண்டெழுந்தோம்.

ரத்தன் டாடா அவர்கள் தாய்நாட்டிற்காக தன் முழு அர்ப்பணிப்பைத் தரும் இந்தியாவின் தலைசிறந்த ஒரு மனிதர். செல்வத்தாலும் பெற முடியாத மரியாதையை அவர் பெற்றிருக்கிறார். அதற்குக் காரணம் கோடிகளில் செலவிட்டு அவர் வாங்கிய பன்னாட்டு நிறுவனங்களால் அல்ல, அந்த இந்தியனின் தளராத தன்னம்பிக்கையினால்.

கஜினிகளும், ஔரங்கசீப்பின் நாசகாரப் படைகளும் சோமநாதர் கோயிலைப் பலமுறை அழித்தனர். ஆனாலும், சோமநாதர் கோயிலின் அழிக்கமுடியாத உணர்வு வெறுப்பையும், காட்டுமிராண்டித்தனத்தையும் தோற்கடித்து மீண்டும் மீண்டும் வெளிவந்தது. “ஒரு புதிய சகாப்தத்தின் விடியலில், தன் சாம்பலிலிருந்து ஒரு புதிய கோயில் ஃபீனிக்ஸ் பறவையாய் உயிர்த்தெழுந்தது” என்று எழுதினார் K.M. முன்ஷி 1950ல்.

மீண்டெழுந்த சோமநாதர் கோயில், மீண்டெழுந்த இந்தியாவைக் குறித்தது. அந்த எழுச்சி உணர்வே நம்மை இப்போது மீண்டும் நம்மை வழிநடத்த வேண்டும்.

மும்பையின் வீர முகமும், தாஜ் ஹோட்டலின் மறு-திறப்பும் நம் உறுதியைக் குறிக்கின்றன. நாம் இந்தப் போராட்டத்தை அதன் இயல்பான முடிவுவரை தொடர வேண்டும்.

அமெரிக்க ராணுவத் தலைமை தளபதி அட்மிரல் மைக் முல்லன் அவர்களின் பாகிஸ்தானிய விஜயத்தால் நமக்கு ஏதோ பலன் கிடைக்கப் போவதாக மகிழ்ச்சியடைபவர்களும், பாகிஸ்தானுக்கு பிரணாப் முகர்ஜி கொடுத்த எச்சரிக்கைகளை ஒரு நம்பிக்கையோடு பார்ப்பவர்களும் சீக்கிரம் ஏமாறப் போகிறார்கள். இந்தியா ஒரு போர்ச்சூழலில் ஈடுபடுவதை அமெரிக்கா விரும்பாது. அதனால், தற்போது இந்தியாவில் நிலவிவரும் எழுச்சி உணர்வைத் தணிக்க “ஏதோ நடப்பது” போலக் காட்டி, வரும் தேர்தல்வரை காலம் கடத்துவார்கள். பிரணாப் அண்ணனோ வரும் லோக்சபா தேர்தலுக்கு (நாட்டை) தயார்படுத்தும் வேலைக்குப் பணிக்கப்பட்டுள்ளார். பாகிஸ்தான் எதிர்ப்புக் குரலும், முடிந்தால் அங்கிங்கு ஓரிரண்டு சிறு மோதல்களும் அவருக்கு உதவலாம். ஆனால், பாகிஸ்தானை தண்டிப்பதோ அதற்குப் பாடம் கற்பிப்பதோ அரசின் நோக்கம் அல்ல.

புதுடில்லியின் இந்தப் புதிய சூரத்தனமான அணுகுமுறைக்குப் பன்னாட்டு ராணுவ நிபுணர்களும், பாகிஸ்தானியப் பார்வையாளர்களும் கணிக்கும் குறிக்கோள் இதுவே. இந்த கசப்பான உண்மை பொய்யாகிப் போனால் நான் மிகவும் மகிழ்வேன். இடையிடையே சிறு மோதல்களோ அல்லது கொஞ்சலோ இல்லாத, நேர்மையான, நீண்டநாளையப் பாகிஸ்தான் கொள்கை ஒன்றை உருவாக்குவது இன்றைய சூழலின் முக்கிய சவால்.

நாம் எதிர்கொள்ளும் பாகிஸ்தான் ஒருசீரான கட்டமைப்பு அல்ல. பாகிஸ்தானின் பஞ்சாபிய ஆக்கிரோஷத்தையும், அதன் சிந்து, பலூச்சிய, பஃதூன் அம்சங்களையும், இந்தியா மீதான பாகிஸ்தானின் ஆழ்ந்த வெறுப்பையும் கவனத்தில் கொண்டு இந்தியாவின் பாகிஸ்தான் கொள்கை அமைய வேண்டும்.

இதுவரை, இந்தியாவின் எல்லாப் பிரதமர்களும் பாகிஸ்தான் விவகாரத்திற்கு, பொதுவில் அமெரிக்காவை மையமாகக் கொண்ட, புதிய அணுகுமுறையைக் கற்பிக்க முயன்றிருக்கின்றனர். (ஆனால்) இந்தியாவை மையமாக்கிய, நம் நீண்டகால இலக்கை அடையச் செய்யும், கொள்கையோடு பாகிஸ்தானை அணுக வேண்டும். சிந்து, பலூச்சி மாகாணங்களின் சுதந்திர வேட்கைக்கு டில்லி உதவாதவரையில், கைபர் பகுதியில் நமக்கு அமைதி கிட்டாது என்று சில பாகிஸ்தான் விவகார வல்லுனர்கள் கருதுகிறார்கள்.

புதுடில்லி இஸ்லாமாபாதை தன் வல்லமையைக் கொண்டே அடக்கவேண்டும் – அமெரிக்காவின் தோளில் ஏறி அமர்ந்துகொண்டு அல்ல. அந்த வசதி நமக்குக் கிடைக்கவும் போவதில்லை. வாஷிங்டன் எப்போதுமே இஸ்லாமாபாதில் அமெரிக்க லாபங்களுக்காகவே இயங்கும். தீவிரவாதக் குழுக்களின் ஜிகாதி கோட்பாட்டு அடிப்படைகளும், அந்தக் குழுக்களின் அரேபியத் தொடர்புகளும் அவர்களின் உண்மையான வலுவின் ஆதாரங்கள். இதில் பாகிஸ்தான் வெறும் ஆடுகளமாக இருக்கிறது, அவ்வளவே.

ஜிகாதிகளின் உள்நாட்டுக் கேடயங்களையும் நாம் புறக்கணிக்க முடியாது. அந்துலேயின் பேச்சு இஸ்லாமாபாதில் ஜர்தாரி பேசியதின் இன்னொரு பிரதி. கர்க்கரேயின் மரணத்தில் சந்தேகங்களை எழுப்பும் அந்துலேயின் உளறல்களை ஒரு நாள் டி.வி.யில் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஷபானா ஆஸ்மியைத் தவிர எல்லா முஸ்லிம் பங்கேற்பாளர்களும் அவர் பேச்சை கண்டிக்கவோ, தம்மை அதிலிருந்து தூரப்படுத்திக் கொள்ளவோ செய்யாதது ஆச்சரியமாய் இருந்தது. இந்த முஸ்லிம் தலைவர்கள் பல்வேறு கட்சிகளைச்சார்ந்தவர்கள் – அந்துலேயின் சந்தேகங்களை நிராகரித்த காங்கிரஸ் கட்சி உட்பட. ஷாபானாவும் அந்துலேயும் ஒரு முஸ்லிம் பெரும்பான்மைத் தொகுதியில் போட்டியிட்டால், அந்துலே மிகவும் எளிதாக வென்றுவிடுவார் என்பது தெளிவு.

ஜிகாதிகளைக் குறிவைக்கும் அனைத்தையும் முஸ்லிம்கள் சந்தேகப்படுவது ஏன்?

துரதிருஷ்டவசமாக, இந்தத் தன்மை தீயைப் போல வளர்ந்துகொண்டிருக்கிறது. எந்த ஒரு தீவிரவாதத்தையும் கண்டிக்கும் முக்கிய குழுக்களிடம் நெருங்குவதற்கு மாறாக, தீவிரவாதச் செயல்கள் எல்லாவற்றையும் இந்து-யூத-அமெரிக்க சதியினால் நடப்பதாக இவர்கள் நம்பவைக்கப் படுகிறார்கள். இந்தூரில் பல முன்னணி உருதுக் கவிஞர்கள் பங்கேற்ற ஓரு கவிதை நிகழ்ச்சியில் நான் கலந்துகொண்டேன். அவர்கள் குஜராத் கலவரத்தையும், மும்பை தீவிரவாதத் தாக்குதலையும் விவாதித்தார்கள்; அதிபர் புஷ் மீது செருப்பு வீசிய பத்திரிக்கையாளரைப் புகழ்ந்தார்கள்; எல்லா முஸ்லிம்களையும் ‘தீவிரவாதிகள்’ என்று முத்திரை குத்துவதாக அவர்கள் நினைக்கும் எல்லோருக்கும் வன்மையாகச் சவால் விட்டார்கள். இவையெல்லாம் நல்லதுதான், ஆனால், காஷ்மீர இந்துக்களின் மீதான தாக்குதல்கள் அவர்களின் இலக்கியப் பார்வையிலில் படாமல் போனது ஏன்? அயோத்தி ‘மசூதி’யை அழித்த ‘ராமரின் தொண்டர்’களைக் கண்டிக்கும் கவிதைகள் இருந்தன. ஆனால், தங்கள் புனிதநூலை ஆதாரமாகக் காட்டிக்கொண்டே ரகுநாதர் கோயில், சங்கட மோசனர் கோயில், அக்ஷரதாம் கோயில்களில் நடந்த குண்டுவெடிப்புகள் அவர்களின் இலக்கியம் சார்ந்த கவலைகளில் காணவில்லையே, ஏன்?

நரேந்திர மோதியை வெறும் விசா கொடுக்க மறுத்த சிறிய ‘தண்டனை’யோடு அமெரிக்கா விட்டுவிட்டதாக அவர்கள் குறை சொன்னார்கள்.

அவர்களின் தலைசிறந்த கவிஞர் நிதா பாஸ்லியை சாப்பாட்டு நேரத்தில் ஒரு எளிய கேள்வி கேட்டேன். “தொடர்ந்து வந்த பல கொடூர தாக்குதல்களால் தங்கள் வீடுகளிலிருந்து விரட்டப்பட்ட ஐந்து லட்சம் காஷ்மீர் இந்துக்களைப் பற்றி நீங்கள் எழுதியிருக்கிறீர்களா? குஜராத்தை கண்டிக்கும்போது, கோத்ரா பற்றியும் அப்படியே உணர்ந்து எழுதியிருக்கிறீர்களா?” அவரிடம் இதற்கு பதில் இல்லை.

இம்மாதிரி இலக்கியவாதிகள், நிதா சாயிபு போன்று, பிஜேபி அரசின் சிறந்த விருதுகளை வாங்கிக் கொள்ளத் தயங்காதவர்கள். ஆனால், தன் சக இந்தியர்களான பிற மதத்தினருக்குக் குரல் எழுப்ப முன்வராதவர்கள்.

தீவிரவாதிகளைக் கண்டித்த தேசப்பற்று மிக்க ஆக்கிரோஷ கவிதைகளைப் பாடி அங்குள்ள 7000 நேயர்களை அங்கே மகிழ்வித்தவர்களுக்கு நான் தலை வணங்குகிறேன். ஆனால், அந்துலே, நிதா பாஃஸ்லி போன்றவர்களின் அடிப்படை மனநிலையைப் புறக்கணிப்பது நம்மைச் சாய்த்துவிடும் அப்பாவித்தனமாகும்.

அந்துலே எனக்கு ஜின்னாவும் மௌலானா அபுல்கலாம் ஆஸாத்தும் குறித்த விவாதத்தை நினைவுபடுத்துகிறார். அந்துலே குறிப்பது தன் மதத்தைப் பற்றிய ஞானத்தில் அல்லது பற்றில் புகழ்பெறாத, மற்றும் மதப்பற்றுள்ளவர்களுக்கான சேவையில் அதிகம் ஈடுபடாத இஸ்லாமியர்களின் ஒரு பகுதியை. மாறாக, மௌலானா வஹீதுத்தின் கான் இஸ்லாத்தின் ஆழ்ந்த மத அறிவுக்காக உலகெங்கும் புகழ்பெற்றவர்.

ஆனால், அந்துலே நியாயமான, தேசப்பற்று உள்ளவர்களை விட வாக்குகளை அதிகம் பெறுவார். ஏன்?

இஸ்லாம் மதத்தைப் பற்றிய அறிவில் ஜின்னாவுக்கும் அபுல் கலாம் ஆசாத்திற்கும் அதிக வித்தியாசம் இருந்தது. ஜின்னாவுக்கும் இஸ்லாத்துக்கும் அதிக சம்பந்தம் இல்லை. ஆனால், ஆசாத் இஸ்லாம் குறித்த ஆழ்ந்த அறிவின் சிகரமாய்த் திகழ்ந்தார். அவர் பழக்கங்களும் அவரின் ஆழமான மதநம்பிக்கையை பறைசாற்றியது. ஆசாத் இணைந்த இந்தியாவிற்காக வாதிட்டார். அவர், இஸ்லாமியர்களின் தலைமையை ஜின்னாவிடம் இழந்தார். ஏன்?

2008ஆம் ஆண்டு 1947 போல இருக்காது என்பதே மிகப்பெரிய நம்பிக்கை.

(ஆதாரம்: டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியாவில் வெளியான தருண் விஜய் அவர்களின் கட்டுரை)