ஜம்முவின் ஹிந்து எழுச்சி – சோதிக்கப்பட்ட பொறுமையின் கதை!

“அமர்நாத் கோயில் நில விவகாரம்”, “ஜம்மு மற்றும் காஷ்மீரில் பதட்டம்” என்று இந்தியாவையே திரும்பி பார்க்க வைத்திருக்கிறது ஜம்மு-காஷ்மீர் மாநிலம். இது ஏதோ அயோத்யா பிரச்சனை போல் ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்திற்காக இரு வேறு குழுவினர் சண்டை போட்டுக் கொள்வது போல ஒரு மேலோட்டமான உருவம் நிலவுகிறது. இன்னும் இதில் கொஞ்சம் அக்கறை எடுத்து கொண்டு செய்திகளை கவனிப்பவர்களுக்கு, இதில் இந்தியாவின் ஒற்றுமையும் இறையாண்மையும் கூட கேள்விக்குறி ஆகியிருப்பது தெரிய வந்திருக்கும். ஆனால் “இது வெறும் அமர்நாத் நிலம் பற்றிய பிரச்சனை தானா ? ஒரு நூறு ஏக்கர் நிலத்திற்கு ஏன் இத்தனை எதிர்ப்பு ?” என்ற கேள்விகளுக்கு, நாம் இன்னும் இந்த விஷயத்தில் ஆழமாக செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. சரித்திரத்தில், சில பழைய பக்கங்களை புரட்ட வேண்டியிருக்கிறது. அதில் ஒளிந்து கிடக்கும் வெளி உலகத்திற்கு அவ்வளவாக தெரியாத (அல்லது தெரியபடுத்தப்படாத) பல தகவல்கள், நம்மை வியப்பிற்கும் அதிர்ச்சிக்கும் ஆளாக்குகின்றன. அப்படி என்ன தான் காஷ்மீரில் நடந்து விட்டது? கொஞ்சம் பார்ப்போம்.

முதலில் இந்த அமர்நாத் பிரச்சனை எப்படி ஆரம்பித்தது ? என்று சுருக்கமாக பார்ப்போம். அமர்நாத் பனி லிங்கத்தை தரிசிக்க, லட்சக் கணக்கான ஹிந்துக்கள் வருடந்தோறும் காஷ்மீருக்கு புனித யாத்திரை செல்வது பலருக்கு தெரிந்த செய்தி. அங்கே வருடத்தில் இரண்டு அல்லது மூன்று மாதங்கள் தான் இந்த யாத்திரை நடக்கிறது. அமர்நாத் என்ற இடம் காஷ்மீர் பள்ளத்தாக்கில் உள்ளது. இலட்சக்கணக்கான பக்தர்கள் அங்கே கடும் குளிரையும் கரடு முரடான மலைப் பாதையையும் கடந்து சென்று அந்த குகை கோயிலை அடைய வேண்டியிருக்கிறது. கடந்த வருடங்களில், பல பிரயாணிகள் பனிச் சரிவு போன்ற விபத்துகளில் சிக்கி இறந்திருக்கிரார்கள்.

இதையெல்லாம் கணக்கில் கொண்டு, ஜம்மு-காஷ்மீர் மாநில அரசு, இந்த வருடம் மே மாதம், “ஸ்ரீ அமர்நாத் கோயில் நிர்வாகம்” ( Sri Amarnath Shrine Board ) என்ற அமைப்பிற்கு சுமார் 40 ஹெக்டேர் நிலத்தை ஒதுக்கியது. இந்த நிர்வாகமும், முன்னர் மாநில அரசால் உருவாக்கபட்டதே. இந்த நிலம், வருடத்தில் இரண்டு மாதத்திற்கு யாத்ரீகர்களுக்கு தங்கும் வசதி அமைக்க தற்காலிக உபயோகத்திற்காக கொடுக்கப் பட்டது. அதுவும் ரூபாய் 2.3 கோடி குத்தகைக்கு. இது அந்த மாநிலத்தை ஆண்ட காங்கிரஸ் மற்றும் மக்கள் ஜனநாயகக் கட்சி கூட்டனி அரசின் முடிவு. இந்த முடிவு அறிவிக்கப் பட்டதுமே காஷ்மீரில் பெரும் கலவரம் வெடித்தது. “எப்படி இந்துக்களுக்கு நிலத்தை வழங்கலாம் ?” என்று காஷ்மீர் மக்களும் மற்றும் பிரிவினைவாதிகளான ஹுர்ரியத் அமைப்பும் பெரும் கலவரத்தில் ஈடுபட்டன. மூன்றே நாள் கலவரத்திற்குள், மக்கள் ஜனநாயகக் கட்சி, தனக்கும் இந்த உத்தரவிற்கும் சம்பந்தம் இல்லை என்பது போல், “நிலத்தை ஒதுக்கியது தவறு. அதனால் அரசுக்கு நாங்கள் கொடுத்த ஆதரவை திரும்ப பெறுகிறோம்” என்று அறிவித்தது.

மைனாரிட்டி ஆன காங்கிரஸ் அரசின் முதல்வர் குலாம் நபி ஆசாத், அவசரம் அவசரமாக நிலத்தை ஒதுக்கும் உத்தரவை திரும்ப பெற்றார். பின்னர், அரசும் ராஜினாமா செய்து, கவர்னர் ஆட்சி வந்து விட்டது. நிலத்தை திரும்ப கொடுக்குமாறு வலியுறுத்தி, ஜம்முவில் மக்கள் போராட ஆரம்பித்தார்கள். போட்டிக்கு, காஷ்மீரில் போராட்டம் வலுத்து, இப்போது “நாங்கள் பாகிஸ்தானோடு இணைகிறோம்” என்றும் “காஷ்மீருக்கு இந்தியாவிலிருந்து விடுதலை வேண்டும்” என்றும் குரல்கள் காஷ்மீரில் ஒலிக்க தொடங்கியிருக்கிறது. ஏன் ஜம்மு மக்களுக்கு மட்டும் அமர்நாத் நிலத்தின் மேல் இவ்வளவு அக்கறை ? காஷ்மீரில் நிலம் கோரி ஏன் எந்த போராட்டமும் இல்லை ? எதற்காக காஷ்மீர் மக்களுக்கு மட்டும் இப்படி பாகிஸ்தான் மீது இவ்வளவு பாசம் ? இந்த கேள்விகளுக்கு விடை காண, நாம் பல ஆண்டு காலம் பின்னோக்கிச் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

காஷ்மீர் முன்னொரு காலத்தில், ஹிந்துக்கள் நிறைந்த பகுதியாக இருந்தது. ஹிந்து பண்பாட்டின் ஒரு பீடமாக, பல அறிஞர்கள் வாழ்ந்த காரணத்தினால், “காஷ்மீர புர வாஸினி” என்று ஒரு சுலோகம் சரஸ்வதியை வர்ணிக்கிறது. கஷ்யப முனிவர் வாழ்ந்ததால் காஷ்மீரம் என்று பெயர் பெற்றதாகவும் சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் பின்னர், வெளியிலிருந்து வந்த இஸ்லாமிய படையெடுப்பிற்கு உள்ளாகி, இந்தியாவின் மற்ற பகுதிகளை போல் காஷ்மீரும் சீரழிந்தது. பல இஸ்லாமிய கொடுங்கோல் அரசர்களின் ஆட்சியில், அங்கு பல கோயில்கள் தரை மட்டமாக்கப்பட்டன, ஆயிரக்கணக்கான ஹிந்துக்கள் கொல்லப்பட்டனர், அச்சுறுத்தப்பட்டு இஸ்லாமியத்திற்கு மதம் மாற்றப்பட்டனர். சில ஹிந்து மன்னர்கள் ஆட்சியைப் பிடித்த போதிலும், பெருவாரியான மக்கள் ஏற்கனவே மதம் மாற்றப்பட்டு ஹிந்துக்களின் எண்ணிக்கை குறைந்து போனது. காஷ்மீர் ஹிந்துக்கள் “காஷ்மீர் பண்டிதர்கள்” என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள்.

1947-ல் நாடு சுதந்திரம் அடைந்த போது, ஜின்னாவின் தலைமையில் பெருவாரியான முஸ்லிம்கள் தனி நாடு வேண்டி கலவரம் செய்து, அவர்கள் பெரும்பான்மையாக வசிக்கும் பகுதிகள், பாகிஸ்தான் என்று தனி நாடாக, தாரை வார்க்கப்பட்டது. இந்தியாவின் பிரதமராக நேரு பதவி ஏற்றார். ஸர்தார் வல்லபாய் படேலின் பெரு முயற்சியால், பல நூறு சமஸ்தானங்களாய் பிரிந்து இருந்த பகுதிகள் ஒன்று சேர்ந்து சுதந்திர இந்தியாவாய் உருப் பெற்றது. அந்த சமயத்தில் காஷ்மீர மன்னராக இருந்த ராஜா ஹரி சிங், தனி நாடாக இருக்கலாமா அல்லது இந்தியாவுடன் சேரலாமா என்ற குழப்பத்தில், முடிவெடுக்க காலத் தாமதம் செய்தார் ( இந்தியாவுடன் சேர அவர் விரும்பினார், ஆனால் நேரு அதில் முதலில் ஆர்வம் காட்டவில்லை என்றும் ஒரு கருத்து நிலவுகிறது ). இந்த நிலையில், சுதந்திரம் கிடைத்த இரண்டே மாதங்களுக்குள், பாகிஸ்தான் தன் வேலையை காட்டியது. அவர்கள் வசம் இருந்த சிறு இராணுவம் மற்றும் முஸ்லிம் பழங்குடி படையினரை திரட்டி கொண்டு காஷ்மீர் மீது படை எடுத்தது. பயந்து போன ராஜா ஹரி சிங் உதவிக் கோரி, இந்தியாவுடன் இணைய சம்மதமும் தெரிவித்தார். உடனே இந்திய படை காஷ்மீரை விரைந்து ஆக்கிரமிப்பு செய்து கொண்டிருந்த பாகிஸ்தான் படையை தடுத்து நிறுத்தியது.

ஆனால் அதற்குள் காஷ்மீரின் பல பகுதிகள் பாகிஸ்தானால் பிடிக்கப் பட்டு விட்டது. அந்த பகுதிகளைத்தான், நாம் இப்போது “பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பு காஷ்மீர் (PoK)” என்று சொல்கிறோம். பிரதமர் நேருவோ ஐக்கிய நாடுகள் சபையை அணுகி பாகிஸ்தான் மீது புகார் தெரிவித்தார். பாகிஸ்தானும் காஷ்மீருக்கு சொந்தம் கொண்டாடியதால், ஐக்கிய நாடுகள் சபை ஒரு தீர்மானம் போட்டது. ஆதாவது “காஷ்மீர் மக்கள் தங்களின் எதிர்காலம் குறித்து தாங்களே சுய நிர்ணயம் செய்ய ஒரு வாக்கெடுப்பு (Plebiscite) நடத்தப் பட வேண்டும். ஆனால் அதற்கு முன்னர், காஷ்மீரை விட்டு பாகிஸ்தான் படையும், குடியேறிய பாகிஸ்தான் மக்களும் வெளியேர வேண்டும்”. ஆனால், அது இன்று வரை நடக்காததால் இந்திய அரசும் இந்த வாக்கெடுப்பை நடத்த அக்கறைக் காட்டவில்லை. அதனால் பாகிஸ்தானும் இந்தியாவும், “Line Of Control” என்ற எல்லைக் கோட்டின் இருப்புறமும் இருக்கும் பகுதிகளை, தங்கள் பகுதியாக கருதி ஆட்சி நடத்துகின்றன. ஆனால், இந்திய அரசு நம்முடைய தேச வரைப் படதில் முழு காஷ்மீரையும் காட்டுகிறது.

ஆக நாம் பார்க்கும் இந்திய வரைப் படத்தில் இருக்கும் காஷ்மீரில் பாதி, பாகிஸ்தான் கை வசம் உள்ளது என்பது பல இந்தியர்களுக்கு இன்று கூட தெரியாத ஒன்று ! ஜம்மு காஷ்மீர் இந்தியாவுடன் இணைந்தே இருப்பதை உறுதி செய்யும் பொருட்டு, நேரு அரசாங்கம் அந்த மாநிலத்திற்கு தனி உரிமைகள் ( Article 370 ) தகுதி அளித்தது. அதன் படி அந்த மாநிலத்திற்கு என்று தனி அரசியல் சட்டமைப்பு, ஒரு தனி கொடி உட்பட, வேறு எந்த மாநிலத்தவரும் அங்கே எந்த சொத்தும் வாங்கத் தடை, போன்ற சலுகைகள் வாரி வழங்கப்ப்பட்டன.

அன்றிலிருந்து எண்பதுகளின் கடைசி வரை, காஷ்மீரில் மூன்று விதமான மக்கள் வாழ்ந்து வந்தார்கள். ஓன்று, இந்தியாவுடன் இணைந்து வாழ விரும்பியவர்கள். இரண்டு, பாகிஸ்தானுடன் இணைய விரும்பியவர்கள். மூன்று, இரு பக்கமும் சேராமல் சுதந்திரம் கேட்கிறவர்கள். இதில் முதல் வகையை தவிர மற்ற இரண்டு வகையினரும் பல்வேறு முயற்சிகளில் தங்களை ஈடுபடுத்திக் கொண்டனர். பாகிஸ்தானும் இவர்களுக்கு தன்னால் ஆன எல்லா உதவியும் செய்து வந்தது. இரண்டு முறை, 1965 மற்றும் 1971 ஆண்டுகளில் நடந்த போர்களில், பாகிஸ்தானை நசுக்க வாய்ப்பு கிடைத்தும் இந்திய பெருந்தன்மை அவர்களை பிழைத்துப் போக விட்டது. இதற்கெல்லாம் இடையில் காஷ்மீர் ஹிந்துக்கள், சீக்கியர்கள், பௌத்தர்கள், மற்றும் முஸ்லிம்களின் ஒரு பகுதியினர், ஒற்றுமையான நல்லிணக்கதோடு வாழ்ந்து வந்தார்கள் என்பதும் உண்மை.

1980-களில் பாகிஸ்தான் அதரவு காஷ்மீர் மக்கள், மற்றும் விடுதலை கேட்டு போரிடும் மக்களின் கைகள் உயர்ந்தன. இந்த இரு பிரிவினர்க்கும் இடையே பெரிய வித்தியாசம் இல்லை. விடுதலை வாங்கினால் மட்டும் இவர்கள் வேறு எங்கே போகப்போகிறார்கள் ? பாகிஸ்தானிடம் தான் சேருவார்கள். 80-களின் கடைசியில், “இந்தியாவுடன் இணைந்து வாழ விரும்பும் ஹிந்துக்களை விரட்டி அடித்து விட்டு, காஷ்மீர் முழுவதும் முஸ்லிம் பகுதியாக ஆக்கினால் தான் நம்முடைய திட்டம் நிறைவேறும்” என்ற முடிவிற்கு வந்தார்கள். அதே சமயத்தில் தீவிரவாதமும் தழைத்து வளர தொடங்கி இருந்தது. அத்தகைய சூழ்நிலையில் தான் இந்தியர்கள் பலருக்கும் தெரிய வராத ஒரு பெரும் கொடுமை நிறைவேறியது. ஆம் ! 1989-ல் ஒரே மாதக் காலத்தில், சுமார் 4 இலட்சம் ஹிந்துக்கள் ( Kashmir Pandits ) தங்கள் வீடு மற்றும் உடைமைகளை விட்டு காஷ்மீரிலிருந்து கொடூரமாக துரத்தி அடிக்கப்பட்டார்கள். அவர்களை துரத்தும் படி மசூதிகளின் ஒலி பெருக்கிகளின் மூலம் முஸ்லிம் மக்களுக்கு உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டது. பல குடும்பங்களில் இருந்து ஹிந்து ஆண்களை கடத்திச் சென்று, கொலை செய்து, உடலை ஜீலம் நதியில் தூக்கி எறிந்தார்கள் பாவிகள். பல வீடுகள் எரிக்கப் பட்டன. இதில் உடன்படாத முஸ்லிம்களும் துரத்தி அடிக்கப்பட்டதாக சொல்கிறார்கள்.

காஷ்மீரில் இருந்து வெளியேறிய ஹிந்துக்கள் ஜம்முவிலும் டெல்லி போன்ற இடங்களிலும் இன்றும் கூடாரங்களில் அநாதைகளாக வாழ்கிறார்கள். இவர்கள் எல்லாம் காஷ்மீரில் வசதியாக வாழ்ந்தவர்கள். இவர்களுக்கு சொந்த நாட்டிலேயே நடந்தக் கொடுமைகளைப் பற்றி பேச அன்று எந்த அரசியல் கட்சியும் கிடையாது. ஹிந்து ஆதரவு பா.ஜ.க 1989-ல் ஒரு சிறியக் கட்சி. இந்த நிகழ்வுகள், அன்று இருந்த தூர்தர்ஷன் மற்றும் ரேடியோவால் இருட்டடிப்பு செய்யப்பட்டன. ஏன், இன்றும் கூட அவர்களுக்கு ஆதரவாக யாரும் குரல் கொடுப்பதில்லை. ஓட்டு வங்கிக்காக முஸ்லிம்களை தாஜா செய்தே பழகிய இந்திய அரசியலுக்கு இவர்களின் அழுக் குரல் எப்படி கேட்கும் ?

அப்படிப்பட்ட துயரங்களுக்கு ஆளான ஜம்மு ஹிந்துக்கள் தான் இப்பொழுது பொங்கி எழுந்திருக்கிறார்கள் ! ஓதுங்கி போயே பழகிய ஹிந்துக்களுக்கு “ஒரு நூறு ஏக்கர் நிலத்திற்கு கூட நாம் பிச்சை எடுக்க வேண்டுமா ?” என்ற கோபம் நியாயமானதுதானே. அதனால் தான் தாத்தா, பாட்டி முதல் ஐந்து வயது சிறுமி வரை இன்று, ஒரு கையில் சிவபெருமான் படத்தையும் இன்னொரு கையில் “நாங்கள் இந்தியர்கள்” என்ற பெருமையில் தேசிய கொடியையும் தாங்கிக் கொண்டு போரட்டத்தில் இறங்கியிருக்கிரார்கள். ஆனால், மறுபுறம் காஷ்மீரில் பிரிவினைவாதிகளின் திட்டம் நன்றாகவே நிறைவேறி இருக்கிறது. அங்கே, சுதந்திர தினம் அன்று, நம் தேசியக் கொடி வலுக்கட்டாயமாக இறக்கப்பட்டு பாகிஸ்தான் கொடி பறக்கப்பட விட்டது. “பாகிஸ்தான் தான் எங்கள் நாடு” என்ற கோஷம் விண்ணை பிளக்கிறது.

இதையெல்லாம் பார்த்து கொண்டு சும்மா இருக்குமாறு, போலீசாருக்கும் கவர்னர் தலைமையிலான அரசு உத்தரவு போட்டிருக்கிறது என்பது இன்னொரு வெட்கக் கேடு !
இதற்கிடையில் “காஷ்மீருக்கு சுதந்திரம் கொடுக்கும் காலம் வந்து விட்டது” என்று அருந்ததி ராய், CNN-IBN போன்ற நம்ம ஊர் அறிவு ஜீவிகள் போடும் கோஷம் வேறு. காஷ்மீர மலைகளில் தவம் செய்த நம் முன்னோர்கள் முதல், இன்று உயிர் நீத்துக் கொண்டிருக்கும் இராணுவ வீரர்கள் வரையிலான புனிதர்களை இதை விட மோசமாக அவமானப்படுத்த முடியாது.

எது எப்படி போக போகிறது என்று பொறுத்துத் தான் பார்க்க வேண்டும்..ஆனால், இதெல்லாம் இப்படி இருக்க, “சரித்திரம் படித்து ஏன்யா மூளையை குழப்பிக்கறே..என்ன நடந்தால் நமக்கென்ன ?” என்று கேட்பவர்களும் இருக்கத் தான் செய்கிறார்கள்…