கவிதை: குருநாதன்…

6 Replies to “கவிதை: குருநாதன்…”

1. அன்பரே, உங்கள் எழுத்து வெறும் கவியாக மட்டுமில்லை, எழுதியிருப்பதை நீங்களே உணர்ந்து பின் எழுதியது போலுள்ளதே! என் இனிய ஐயம் நிஜமா?

2. ரமணன் என் பள்ளிநாள் நண்பன். 42 வருடப் பழக்கம் போதுமானது என்றால் இதை என்னால் சொல்ல முடியும்: ‘ஆம். இந்தக் கவிதை, இது மட்டுமல்லாமல் அவன் எழுதும் ஒவ்வொரு எழுத்துமே, தான் உணர்ந்த பிறகு எழுதப்படுபவைதாம்.

3. Shri Ramanan

   You are indeed blessed.The deeply felt lines brought tears to my eyes.May the divine Father bless us all with his knowledge.
   Regards

4. திரு ரமணன்
   மன்னிக்கவும். படித்தவுடன் ஆங்கிலத்தில் பதிவு செய்து விட்டேன்.
   தங்கள் ஆழ்ந்த , அனுபவம் சார்ந்த வரிகளின் தாக்கத்தினால்…
   “யுகயுகமாய்த் தலைசுமந்து
   கூத்தாடும் தத்துவங்கள்
   தகர்ந்தனவே! பிடியெல்லாம்
   தளர்ந்தனவே! துயரென்றும்
   சுகமென்றும் நான்தவித்த
   சூழ்ச்சியெலாம் வீழ்ந்தனவே!
   அகமெல்லாம் புறமாக
   அவனெதிரே சிரிக்கின்றான்!”
   இவ்வரிகள் நம் எல்லாருக்கும் ஒரு நம்பிக்கையின் செய்தியை தருகின்றன

5. என்ன ஒரு ஒலிநயம், கருக்கெழுத்து.
   இக்கவிதை உண்மை அனுபவமா இல்லையா என்று கேட்பது தேவையற்றதாகவே எனக்குத் தெரிகிறது. நித்த நித்தம் இந்த அனுபவமே தொடரவில்லை என்றால் கூட ஒரு நொடியே ருசித்த பின் கூட மறக்குமா இத்துளியின் தொடுகை?

   இந்த வகை அனுபவம் துளி கைவசப்பட்டாலும் பின் வாழ்வில் எத் துன்பமும் நம்மைக் கொல்லாதே. மரணத்தைக் கொல்லும் ஞானம் என்பது இந்த வகை ஸ்பரிசம் கொடுத்த அறிவு போலும்.

6. ரமணன் அவர்களே

   தன் ஜீவனை நேருக்கு நேர் சந்தித்த அனுபவம் மட்டுமே இவ்வார்த்தையாய் வரும். தங்கள் குருபரன் யாரென அறியாலாமா?