ஆதி சங்கரரின் ஆன்ம போதம் -6.

6. (தொடர்ச்சி)

நமது விருப்பு வெறுப்பு முதலான குணங்களால் மாறுபட்டுக் காண்கின்ற இந்த சம்சாரத்தில் நாம் காணுவதெல்லாம் நம் கனவுக்கு நிகரானது. கனவு காணும்போது அவை எல்லாமே மெய்போலத் தோன்றினாலும் அவை எல்லாமே பொய் என்பதை நாம் பின்பு உணர்கிற மாதிரி, அறியாமை அகன்று ஆன்மாவைப் பற்றி நாம் அறிந்ததும் சம்சாரத்தில் காணுவதைப் பொய் என்பதையும் உணர்வோம்.

விருப்பு-வெறுப்புகளை நீக்குவது பெரும் பாடாக இருக்குமே என்று கவலைப்பட வேண்டாம். அது ஒரு பெரிய விஷயமே இல்லை. நாம் தினந்தோறும் அனுபவித்துக்கொண்டும் ஆனால் அதைப் பற்றி அறியாமலும் இருக்கிறோம் என்று சொன்னால் ஆச்சரியமாக இருக்கிறதா? தினம் தினம் அனுபவிக்கும் அந்த ஆனந்த நிலையைச் சற்று விவரமாக அணுகினால் நம் பிரச்சினைக்கு ஒரு நிரந்தரத் தீர்வு இருக்கிறது.

உலகம் என்று நாம் காண்பது நம் உடலில் உள்ள கண், காது, மூக்கு, நாக்கு மற்றும் தோல் என்ற ஐந்து கர்ம இந்திரியங்கள் மூலமாகவும், அவை வழியே பெறப்படும் தகவல்களின் மேல் நாம் வளர்க்கும் எண்ணங்கள் மூலமாகவும் நம் மனதில் பதிந்துள்ள ஓர் உருவகம்தான். இந்திரியங்கள் மூலம் நமக்குக் கிடைக்கும் தகவல்கள் எப்படி இருந்தாலும், இறுதியில் அவைகளைப் பற்றிய நமது எண்ணங்கள் முன்னதைவிட வலிமை வாய்ந்தனவாக இருக்கின்றன. தற்போது வரும் தகவல்களுடன், முன்பு அவை தொடர்பான வந்த தகவல்களும் அவை பற்றிய எண்ணங்களும் சேர்ந்து ஒரு தொகுப்பாக மனதில் பதிவதுதான் அந்த வலிமைக்குக் காரணம். அதாவது உள்ளதைவிட நாம் பார்க்கும் பார்வையின் கோணமும் (அஹங்காரம்) இதில் சேர்ந்திருக்கிறது. இவை எல்லாமே நமது விழிப்பு (ஜாக்ரத்) நிலையில் நடக்கின்றன. அதனால் அதை “ஜாக்ரத அஹங்காரம்” என்று சொல்வார்கள்.

ஆனால் விழிப்பு நிலை மட்டும்தான் நமது நிலை அல்ல. அது தவிர கிட்டத்தட்ட அதே போன்ற காட்சிகளும், எண்ணங்களும், மனமும் நாம் உறங்கும்போதும் நம் கனவில் (ஸ்வப்னம்) வருகின்றன. அப்போது நாம் உறங்கிக் கொண்டிருந்தாலும் நம்மைப் போலவே ஒருவரை நாம் கனவில் உருவாக்கி, அவருக்கும் ஒரு கனவு மனம் இருப்பதாகவும், இன்ன பிற அனுபவங்களும் இருப்பதாகவும் நாம் உணர்கிறோம். அப்போது நாம் காண்பது தனியான ஒரு கனவு உலகமே. அந்தக் கனவு நீடிக்கும்வரை நாம்தான் கனவு காண்கிறோம் என்ற உணர்வும் வராது. அந்த உணர்வு ஒரு வேளை கனவு கலையும் சமயம் வரலாம். நம் கனவின் அனுபவங்கள் பல மாதங்களோ, வருடங்களோ போன்ற நீண்ட காலம் சம்பந்தப்பட்டதாய் இருந்தாலும் உண்மையில் அவை சில நொடிப் பொழுதே நீடிக்கிறது. ஆனாலும் அந்தக் குறுகிய கால அளவை, நாம் கனவு காணும்போது உணர்வதில்லை. விழிப்பு நிலை அனுபவங்கள் தொடர்பாக சில கனவு அனுபவங்கள் இருக்கலாம். ஆனால் அதற்கும் மேலாக, சிறிதும் சம்பந்தமே இல்லாமல் பல காட்சிகள் அமையும். விழிப்பு நிலை அனுபவங்களைப் போலவே கனவு அனுபவங்களும் நாம் உருவாக்கியுள்ள நம் கனவு உருவத்தைச் சுற்றி அமைவதால் அதை “ஸ்வப்ன அஹங்காரம்” என்று சொல்வார்கள்.

நமது மூன்றாவதான ஆழ்ந்த உறக்க (சுஷுப்தி) நிலையில் நமக்கு ஒன்றும் தெரிவதில்லை. நமக்கு உடல் இருக்கிறது என்றோ, அல்லது உலகம் இருக்கிறது என்றோ எதுவும் தெரிவதில்லை. ஆனாலும் ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்குப் பின் நாம் நிம்மதியாக நன்கு தூங்கியதாகச் சொல்வோம். ஒரு அமைதியான நிலையை அனுபவித்திருப்போம். உடல், உலக அனுபவங்கள் இல்லாத போதும் நாம் ஓர் அமைதியை, நிம்மதியை அனுபவித்தோம் என்றால் அனுபவிப்பவன் என்று ஒருவன் இருந்திருக்கிறான் என்றுதானே அர்த்தம்? இல்லையென்றால் விழித்த பின் அப்படி நம்மால் சொல்லியிருக்க முடியாது அல்லவா? மேலே சொன்ன இரண்டு அகங்காரங்களும் அப்போது இல்லாது, அனுபவம் என்று ஒன்று இருந்தால் நம் உடலையும், உலகையும் அறியாத ஒன்று இருக்கிறது என்றுதானே அர்த்தம்?

அந்த ஒன்றைப் பற்றிய உணர்வு இல்லாதபோதும் நாம் ஆனந்தமாக உறங்கியிருக்கிறோம். அந்த ஒன்று நமக்கு வெளியிலிருந்து வந்திருக்க முடியாது. மற்ற அனுபவங்களைப் போலவே இதுவும் நம் உள்ளிருந்து வந்ததுதான். ஏனென்றால் அந்த உறக்க அனுபவத்தை நம்மால் மட்டும்தான் உணர முடிகிறது. நம்மைப் போலவே மற்றவரும் உணரும்போது, அது மற்றவர் மட்டும் உணர்வதுதான். ஆகையால் அந்த நிலையில் நாம் எப்போதும் இருக்க முடிந்தால் நாம் எப்போதும் அமைதியாகவும், ஆனந்தமாகவும் இருப்போம் என்று சொல்லலாம் அல்லவா? அங்கு “நான்” என்ற நினைப்பாகிய அஹங்காரம் ஏதும் இல்லாது, அனுபவம் ஒன்றே இருப்பதால் அந்த நிலையை “சுஷுப்தி அனுபவம்” என்று சொல்வார்கள்.

தூலாமாகவோ நுண்ணியதாகவோ உடல் மற்றும் உலக அனுபவங்கள் இருக்கும்போது அதற்கேற்ப அகங்காரங்கள் வருகின்றன. அத்தகைய அகங்காரம் இல்லாதபோதும், உடலும் உலகமும் தெரியாதபோதும், ஓர் ஆனந்த நிலையை நாம் அனுபவிக்கிறோம். நாம் அனுபவிக்கும் கனவு நிலையே நமது மூன்றாவதான உறக்க நிலையில்தான் வருகின்றன. அதாவது உறக்கம் இல்லையென்றால் கனவும் இல்லை என்றாகிறது.

விழிப்பு நிலையிலும், கனவு நிலையிலும் நமது அனுபவங்கள் ஒரே மாதிரி இருக்கின்றன. ஆனாலும் கனவு கலைந்து விழிப்பு நிலை வந்ததும் கனவு அனுபவங்கள் உண்மையல்ல என்று உணரப்படுகிறது. “சொப்பன அகங்காரத்தில்” விளைந்த அனுபவங்கள் பொய் என்று கனவு காணும் போது தோன்றாதது போல, “ஜாக்ரத அகங்காரத்தில்” விளையும் அனுபவங்கள் பொய் என்று விழிப்பு நிலையிலும் தோன்ற வாய்ப்பு இல்லை. நமது “சுஷுப்தி அனுபவத்தில்” விளைந்த அறியாமையுடன் கூடிய ஆனந்த அனுபவம் எப்போது நமக்கு அறிவுடன் கூடி நமது நாலாவது (“துரியம்”) நிலையில் உணரப்படுகிறதோ, அப்போது நமது விழிப்பு நிலை அனுபவங்களும் கனவு நிலை அனுபவங்களைப் போலவே பொய் என்று உணரப்படும்.
தூங்காமல் தூங்கி ஆனந்தத்தை அனுபவிப்பதால் இந்த நான்காவது நிலையை நனவுத் துயில் என்றும் சொல்லலாம். மற்ற மூன்று நிலைகளும் வந்து போகும் நிலைகளாக இருக்கும் பொய்யான நிலைகள். ஆதலால் அதைப் போன்றே இந்த நாலாவது நிலையும் பொய்யானது என்று கருதப்போகிறார்களே என்பதால் இதை மூன்றுக்கும் அப்பாலாக (அதீதமாக) இருக்கும் “துரியாதீத” நிலை என்றும் சிலர் சொல்வார்கள். ஆனால் இருப்பது ஒன்றே ஆதலால் இந்த நாலாவது நிலை ஒன்றே உண்மையாய் உள்ளது. அதனால் துரியமும் துரியாதீதமும் ஒரே நிலைதான் என்று ரமணர் சொல்வார். (பார்க்க “அறியும் அறிவே அறிவு -12 ” பகுதி)

இந்த வாதத்தில் நாம் காணவேண்டிய அம்சங்கள் பல உள்ளன. ஒவ்வொருவருக்குமே இருக்கும் துரிய நிலை அவரவர் அனுபவம் என்றாலும், அங்கு “நான்” என்ற அகங்காரமும் “எனது” என்ற மமகாரமும் இல்லை, உலகமும் இல்லை, ஆனந்த அனுபவம் ஒன்றே உள்ளது. அது அனைவரிடமும் உள்ளதால் எந்த வித பேதமும் எவரிடத்தும் இல்லை. எப்போது பேதங்கள் காணப்படுகின்றனவோ, அப்போது நாம் அந்த நிலையில் இல்லை என்பதும், உலகம் தெரிகிறது என்றும், அந்த நிலைக்கு ஏற்ப நமது செயல்கள் அமைய வேண்டும் என்பதும் தெளிவாகிறது. அத்தகைய செயல்கள் நம்மை அகங்கார மமகாரங்கள் இல்லாத அந்த ஆனந்த நிலைக்கு எடுத்துச் செல்லுமாறும் அமைய வேண்டும். ஏனென்றால் அது ஒன்றே உண்மையான நிலை.

இரண்டாவதாக, முன்பே நாம் பார்த்தமாதிரி பிறந்தது எதுவும் இறக்கவேண்டும். அதனால் முன்பு இல்லாதிருந்து இப்போது புதிதாக வருவது எதுவும் ஒரு காலத்தில் இல்லாது போகும். இதன் காரணமாக ஆனந்தத்தை நாம் அறிவோடு உணரும் நமது துரிய நிலையும் எப்போதும் இருந்தாக வேண்டும். இப்போது அதை நாம் அறியாது ஆனால் அவ்வப்போது அனுபவித்துக்கொண்டு இருக்கிறோம். ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் அனுபவிப்பது போலவே, விழிப்பு நிலையிலும் அதைப் பல சமயம் அனுபவிக்கிறோம். உதாரணத்திற்கு தீவிரமாகவும் ஆசையுடனும் நாம் எடுத்த ஒரு வேலையை முடித்த அந்த நொடியே, அல்லது நாம் ஆசைப்பட்ட பொருள் கிடைத்த அந்த நொடியே, அந்த இடத்தை அடுத்த ஆசையோ எண்ணமோ நிரப்புவதற்கு முன்பாக நமக்கு ஒரு மகிழ்ச்சியும் அமைதியும் வருகிறதே, அதுவும் நமது துரிய நிலை அனுபவம்தான். அந்தப் பொழுதை நீட்டிக்க செய்ய முன்றாலும், நாம் நமது உள்ள நிலையை இடைவிடாது உணர்வோம்.

மூன்றாவதாக, துரிய நிலை எப்போதும் உள்ளதே; அதை நமது முந்தைய செயல்களின் விளைவாக வளர்ந்துள்ள திரைகள்தான் நம் அறியாமையாகி அந்த நிலையை உணர முடியாமல் செய்கின்றன. ஏனென்றால் துரிய நிலைதான் நமது இயல்பான நிலை என்றால் நாம் அறியாவிட்டாலும் அது எப்போதும் இருந்தாக வேண்டும். அப்படிப் பார்த்தால் அதை உணராதவர்களும் அந்த நிலையில்தான் எப்போதுமே இருக்கிறார்கள். அதை அறியாததால் தான் வேறு வேறு நிலைகளில் இருப்பதாக நினைக்கிறார்கள். அதனால்தான் ஒரு சாதகன் செய்யும் முயற்சிகள் எதுவுமே திரைகளை விலக்கவே அன்றி புதிதான ஒரு நிலையை அடைவதற்கல்ல. ஏனென்றால் இப்போது இல்லாத ஒன்று புதிதாக வரவேண்டியது என்றால், அது ஒரு நாள் போகவும் செய்யும். அது எப்படி என்றும் உள்ளதாக இருக்க முடியும்? அதனால் ஒவ்வொருவரும் ஆன்ம சொரூபமே. ஞானிகள் அதை அறிந்திருக்கிறார்கள், மற்றவர்கள் அதை அறியவில்லை என்பதே சரியான நிலை. இதனாலேயே ஞானிகள் ஆன்ம சொரூபம் ஒன்றையே பார்ப்பதால் அவர்களுக்கு எல்லோரும் ஞானிகளாகவே தெரிவார்கள், ஆன்மாவைப் பார்க்காது மற்ற லக்ஷணங்களைப் பார்ப்பவர்களுக்குத்தான் பேதங்கள் தெரியும். அவை மறைவதற்குத்தான் நமது வாழ்க்கையின் செயல்களும், எண்ணங்களும் பரிபூரணமாக அமையவேண்டும்.

இந்த நமது மூன்று நிலைகளைப் பற்றி முன்பு எழுதியிருந்ததைப் படித்த வாசகர் ஒருவர், இவை தவிர ஒருவனுக்கு மயக்கத்தினாலோ, கோமாவினாலோ (coma) கூட தன்னை அறியாத ஆனால் அமைதி நிலை வருகிறதே அதை எப்படிப் புரிந்துகொள்வது என்று கேட்டிருந்தார். கோமாவும், மயக்கமும் நமது இயல்பான நிலைகள் அல்ல. நரம்பு மண்டலத்தில் உள்ள பிசகினாலோ, வேறு ஏதேனும் தடைகளினாலோ (blockers) ரத்த ஓட்டம் தடைபட்டு இந்த நிலைகள் செயற்கையாக வருகின்றன. தடைகள் நீங்கியதும் அவர்கள் சாதாரண நிலைக்கு வருகிறார்கள். அப்படிப் பார்த்தாலும் அறியாமையைப் பொருத்தவரை இந்த இரு நிலைகளுக்கும் உறக்க நிலைக்கும் வித்தியாசமில்லை.

அறிவுடன் கூடிய ஆழ்ந்த அமைதி முக்தி நிலையில் உண்டு என்றால், அதை அடைவதற்கு உணர்வு பரிபூரணமாய் இருக்கும் நிலையில் விசாரம் செய்யாமல் மூலிகைகள் உதவியினாலும், மருந்து உட்கொள்ளுவதாலும் ஒருவன் பரவச நிலை அடைந்து விடலாம் என்று நினைப்பது ஓர் ஏமாற்று வேலையே. அதனால் உடலும் கெட்டுவிடும், மனமும் தறிகெட்டு ஓடும். உடலைக் கருவியாக வைத்துக்கொண்டு, மனத்தின் தன்மையை விசாரிக்க வேண்டியவன் அவைகள் தன் வசம் இல்லாதபோது என்னதான் சாதிக்க முடியும்?

7. तावत्सत्यं जगद्भाति शुक्तिकारजतं यथा |
यावन्न ज्ञायते ब्रह्म सर्वाधिष्ठानमद्वयं ||
தாவத்சத்யம் ஜகத்பாதி ஷுக்திகாரஜதம் யதா |
யாவத்ன க்ஞாயதே ப்ரஹ்ம சர்வாதிஷ்டானமத்வயம் ||

எவ்வளவு காலம் எவைக்கும் அதிட்டானமாம்
அவ்வியயமாம் பிரமம் ஆய்ந்து அறிதல் – ஒவ்விடாது
அத்துணைக் காலம் அகிலமும் மெய்யாய்த் தோன்றும்
சுத்தி வெள்ளி போலத் துணி

எல்லாவற்றுக்கும் ஆதாரமாய் உள்ள அழிவற்ற பிரம்மத்தை எத்தனை காலம் ஒருவன் விசாரித்து அறிந்து கொள்ளவில்லையோ, அத்தனை காலத்திற்கும் கிளிஞ்சலில் தோன்றும் வெள்ளியைப்போல உலகங்கள் எல்லாமும் உண்மையாகவே உள்ளதுபோலத் தெரியும் என்பது நிச்சயம்.

முந்தைய செய்யுளில் நமது விழிப்பு நிலை அனுபவங்களும் கனவில் வருவதைப் போலவே பொய்யானது என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அப்படியானால் நாம் உலகில் விதவிதமாகக் காண்பது என்ன? கனவில் நாம் அப்போது காண்பதோடு சரி; அவை அப்புறம் வருவதில்லை. ஆனால் நனவில் அவையெல்லாம் வேண்டாம் என்றாலும் நம் கண் முன்னே அவை தெரிவது மட்டும் அல்லாது, நின்று நிதானமாக எப்போதும் இருக்கின்றன, அது தவிர அவைகளை மற்ற புலன்களைக் கொண்டும் அறிகின்றோமே. அதற்கெல்லாம் என்ன அர்த்தம் என்று எவருக்குமே கேட்கத் தோன்றினால் அது நியாயம் தானே? அதனால் பொய்த் தோற்றம் என்று சொல்வதோடு நிற்காமல், மேலும் அப்படிக் காணப்படுவது என்ன என்பதைப் பற்றி விளக்கமாக இந்தச் செய்யுளில் சொல்கிறார்.

முன்பு சொல்லப்பட்ட உண்மையை ஓர் உபமானத்தால் இங்கு விளக்குகிறார். தூரத்தே இருந்து பார்க்கும் ஒருவனுக்கு பளபள என்று வெள்ளிச் சாமான் போல ஒரு பொருள் தெரிகிறது. பக்கத்தில் சென்று பார்க்கும்போது அது ஒரு கிளிஞ்சல்தான் வெள்ளியல்ல, அதன் மேல் சூரிய ஒளி பட்டதால் வெள்ளி போலத் தெரிந்தது என்று அவன் உணர்கிறான்.
அப்படியென்றால் அவன் பார்த்தது வெள்ளியா, கிளிஞ்சலா? வெள்ளி என்று சொன்னால் இல்லையே கிளிஞ்சல்தானே இருக்கிறது என்றும், கிளிஞ்சல் என்று சொன்னால் இல்லையே வெள்ளியைத்தானே பார்த்தோம் என்றும் சொல்லலாம். இதற்கு அவனது பதில் எப்படி இருக்கும்? “இல்லை, தூரத்திலிருந்து பார்த்ததும் முதலில் வெள்ளி என்று நினைத்தேன், ஆனால் பக்கத்தில் சென்றதும் கிளிஞ்சல் என்று தெரிந்துகொண்டேன்” என்றுதானே சொல்வான். அதாவது இருப்பது ஒரே பொருளான கிளிஞ்சல்தான், காணப்பட்டதோ தூரத்திலிருந்து வெள்ளியாகவும், அருகிலிருந்து கிளிஞ்சலாகவும் தெரிந்தது என்றுதானே அதற்கு அர்த்தம். ஆக இருந்த ஒரே பொருள் இரண்டாகக் காணப்பட்டது பார்த்தவன் கோணத்தில் இருந்துதான். உண்மையில் இருந்தது ஒன்றே.

இதில் அந்தக் கிளிஞ்சலின் மேல் பட்ட சூரிய ஒளி வேறு கோணத்திலிருந்து வந்திருந்தால், அது வெள்ளியாகத் தெரியாமல் போயிருக்கலாம் என்பதும் உண்மை. வெள்ளியாக அவனுக்குத் தெரிந்துகொண்டு இருந்தவரை அது வெள்ளியாகத்தான் இருந்தது, கிளிஞ்சல் தெரியவில்லை என்பதும் உண்மை. உள்ள உண்மையை அவன் தெரிந்துகொள்ள, ஒன்று ஒளி வேறு கோணத்திலிருந்து வந்திருக்கவேண்டும், அல்லது அவன் செய்ததுபோல முயற்சி எடுத்து அருகில் வந்து அது என்ன என்று பார்க்கவேண்டும். முன்னதை நாம் விதி என்றும், பின்னதை மதி என்றும் சொல்லலாம். எடுத்த முயற்சியை மதி என்று சொன்னாலும், பார்க்கவேண்டும் என்று அவனுக்குத் தோன்றியதை விதி என்றுதானே சொல்லமுடியும்? இந்த விதி-மதி விவாதம் இருக்கட்டும். நாம் அங்கு நடந்ததை மேலும் அலசலாம்.

“அத்வயம்” என்றால் இரண்டற்ற ஒன்று என்றும், “சர்வ அதிஷ்டானம்” என்றால் எல்லாவற்றுக்குமே ஆதாரமாக இருப்பது என்றும், இந்த ஸ்லோகத்தில் வந்துள்ள இரண்டு சொற்களுமே பிரம்மத்தின் தன்மையைக் குறிக்கின்றன. ஏன் இரண்டு சொற்கள் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன என்று பார்ப்போம். வீடு கட்டும் முன்பாக அதற்கு ஆதாரமாக அடிக்கல் நாட்டி, அடித்தளம் போடுவார்கள். வீடு கட்டியதும் அடித்தளம் தெரியாது வீடு மட்டுமே தெரிந்தாலும், அவை இரண்டும் இரண்டு பொருட்களாக இருக்கின்றன. கிளிஞ்சல் என்னும் ஆதாரத்தில் (அதிஷ்டானத்தில்) வெள்ளியானது கற்பனையாக (ஆரோபிதமாக) தெரிந்தாலும், இறுதியில் கிளிஞ்சல் என்றும், அந்த இடத்தில் இல்லாவிட்டாலும் வெள்ளி என்றும் இரண்டு பொருட்கள் உலகில் இருக்கின்றன. ஆனால் பிரம்மம் சர்வ அதிஷ்டானம் என்று சொல்லப்படுவதால் அது ஒன்றே இருப்பது, மற்றதாகத் தெரிவது எல்லாமே கற்பனைதான் என்று அறிய வேண்டும். இங்கு இரண்டாவது என்று சொல்வதற்கு வேறு என்று எதுவும் கிடையாது.

எப்படி ஒன்றேயான கிளிஞ்சல் தூரத்திலிருந்தும், அருகிலிருந்தும் வெவ்வேறாகத் தெரிந்ததோ அதே போன்று எல்லாவற்றிற்கும் ஆதாரமாய் இருக்கும் ஒன்றேயான பிரம்மமே காண்பவன் பார்வையில் பலவித பொருட்களாகி வெவ்வேறாகத் தெரிகின்றன. அது ஏன் அப்படித் தெரிகின்றன என்று கேட்டால், கிளிஞ்சல் எப்படி வெள்ளியாகத் தோன்றியதோ அப்படி என்றுதான் சொல்ல முடியும். காண்பவன் தன் பார்வையை சரி செய்தால் உள்ளதை உள்ளபடி பார்க்க முடியும் என்பதால் அதைச் செய்யவேண்டும்.

ஒன்று விதி மூலம் அவனது பார்வை சரி செய்யப்படலாம், இல்லையேல் இந்த உண்மைகளை விவரமாக அறிந்துகொண்ட அவன் ஞானத்தைத் தேடி தான் செய்யும் விசாரம் என்ற பயிற்சியின் மூலம் உள்ள உண்மையை உணர வேண்டும். அதைச் செய்யாத வரை பொய் எனச் சொல்லப்பட்ட இந்த உலகத்தை, அதற்கு ஆதாரமான பிரம்மத்தை உணராததால், உண்மை என்று நம்பிக் கொண்டிருத்தல் ஒன்றே முடியும். பிரம்மத்தைப் பற்றிய அறிவு பிறந்தவுடன், அறியாமையால் தான் காணும் உலகின் தன்மையை உள்ளபடி உணரமுடியும். அறியாமையிலிருந்து அறிவுக்கு வருவது கனவிலிருந்து நனவுக்கு வருவது போன்றது.

இன்னுமொரு உவமானத்தாலும் இந்த நிலைமையை விளக்க முடியும். ஒரு திரையரங்கில் திரைப்படம் பார்த்துக் கொண்டிருப்பவர்களுடைய நிலைகளை கவனியுங்கள். படத்தில் வரும் காட்சிகளில் மூழ்கி அங்கு நடப்பதை உண்மை என நம்புபவன், காட்சிகளுக்கு ஏற்ப வரும் இன்ப-துன்ப உணர்வுகளில் பங்கு கொள்வான். அப்போது அவனுக்குத் திரையில் நடப்பதெல்லாம் உண்மைக் காட்சிகளே. படம் முடிந்த பின்புதான் அவன் தன் உண்மை நிலையை உணர முடியும். ஆனால் ஆரம்பத்திலிருந்தே படத்தை ஒரு பொழுதுபோக்காகப் பார்க்கும் மனநிலையில் உள்ளவன், வெறும் சாட்சியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பானே தவிர காட்சியில் வரும் நிகழ்ச்சிகளோடு ஒண்டிக்கொள்ள மாட்டான். அதேபோல பிரம்மம் இல்லையேல் எதுவும் இல்லை என்று உணர்பவனுக்கு, உலகக் காட்சிகள் எதுவும் உண்மையல்ல.