செப்டம்பர் 11 – மகாகவி பாரதியின் நினைவு நாள்.
மகாகவி பாரதி அமரர் ஆகி 91 ஆண்டுகள் நிறைவடைந்து விட்டன. அந்த மகா புருஷனின் புகழ் நாளுக்கு நாள் வளர்ந்து கொண்டிருப்பதை நாம் பார்க்கிறோம். ஒரு முறை அவரே தன் சீடனான குவளை கிருஷ்ணமாச்சாரியாரிடம் சொன்னார், “கிருஷ்ணா நான் இருநூறு ஆண்டுகள் முன்னதாகப் பிறந்து விட்டேன். என்னைப் பற்றி இவ்வுலகம் புரிந்து கொள்ள பல காலம் ஆகும். ஆங்கிலப் புலவர் ஷேக்ஸ்பியருடைய புகழ்கூட அவர் காலமான பல ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர்தான் பரவத் தொடங்கியது” என்றார். அந்த மகாகவியின் வாக்கு சத்திய வாக்கு. இப்போது பாரதியைப் பேசாத, புகழாத, அவன் பாடல்களைப் பாடாத வாய்களே இல்லை எனலாம்.
அவர் வரலாற்றைப் பாடப் புத்தகங்களில் எழுதும்போது, அவர் திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி கோயில் யானை மிதித்து இறந்து போனார் என்றே எழுதி இளம் உள்ளங்களில் தவறான செய்தியைப் பதித்து வருகின்றனர். அது உண்மையல்ல. திருவல்லிக்கேணி கோயில் யானையின் பெயர் அர்ஜுனன், 40 வயது யானை அது. பாரதியை ஒதுக்கிக் தள்ளியபின் சோர்ந்திருந்த அந்த யானை 1923 ஆகஸ்டில் இறந்து போய்விட்டது. அந்த யானையால் ஒதுக்கித் தள்ளப்பட்டு சிலகாலம் படுத்திருந்த பாரதி பின்பு உடல்நலம் தேறி பணிக்குச் சென்றார். அவர் இறப்பதற்கு ஒரு மாதம் முன்பு அதாவது 1921 ஆகஸ்ட் மாதத்தில் ஈரோட்டையடுத்த கருங்கல்பாளையம் எனும் ஊரில் ஒரு வாசகசாலையின் ஆண்டுவிழாவில் அவ்வூர் வக்கீல் அழைப்பின் பேரில் அங்கு சென்று பேசிவிட்டு வந்தார். அப்போது அவர் பேசிய தலைப்பு என்ன தெரியுமா? “மனிதனுக்கு மரணமில்லை” என்கிற தலைப்பில்தான் அவர் அங்கு பேசினார்.
அந்தக் கூட்டத்துக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தவர் அப்போதைய காங்கிரஸ்காரர். வழக்கறிஞர். பாரதி சென்னையிலிருந்து ஈரோட்டுக்கு புகைவண்டி மூலம் பயணம் செய்து வந்தார். அவரை ரயில் நிலையத்திற்குச் சென்று வரவேற்க அந்த வக்கீல் ஒரு இளைஞரை அனுப்பி வைத்தார். அந்த இளைஞர்தான் பின்னாளில் ச.து.சு.யோகி என்று பெயர் பெற்ற அறிஞர். பாரதியாரை எதிர்பார்த்து ரயில் நிலையம் சென்ற அவர் பாரதியைப் பார்க்க முடியவில்லை. நெடுநேரம் காத்திருந்து வந்தவர்களையெல்லாம் உற்றுப்பார்த்துவிட்டு ஊர் திரும்பி வக்கீலிடம் சென்று வண்டியில் பாரதி வரவில்லை என்று சொன்னார்.
அவர் சிரித்துக் கொண்டே, அப்படியா, இதோ பாருங்கள் இவர்தான் சுப்பிரமணிய பாரதி என்று அருகில் உட்கார்ந்திருந்தவரைச் சுட்டிக் காட்டினார். தன்னை வரவேற்க ஒரு இளைஞர் வந்திருக்கிறார் என்பதை அறியாமல் ரயிலை விட்டு இறங்கி பாரதியார் ஒரு வண்டி பிடித்துக் கொண்டு கருங்கல்பாளையம் வந்து சேர்ந்து விட்டார். அந்த இளைஞர், தான் ஏமாந்ததற்காக வெட்கினார். அவர் ஏமாறவும் ஒரு காரணம் இருந்தது. தலையில் முண்டாசும், மேலே கருப்புக் கோட்டுமாக பாரதியை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருக்கிறார் இவர் ஆனால் பாரதி வந்தபோது தலையில் அவருடைய வழக்கமான முண்டாசு இல்லை. இளைஞரும் ஏமாந்து போனார். அவ்வளவே!
சரி! இனி பாரதியாரை முதன்முதலாகப் பார்த்த ச.து.சு.யோகியின் வாக்கால் பாரதியாரை நாமும் பார்க்கலாம். அவர் சொல்கிறார், “நிமிர்ந்த நடை; நேரான பார்வை; நெட்டு நிலைத்த நெருப்பு விழிகள் கனல்வது போன்ற கம்பீரமான முகம்; மொட்டைத் தலை, முறுக்கு மீசை; விறைப்பான மேனி; வெட்வெடுப்பான வீர்யம்; எலுமிச்சம்பழ நிறம்; எடுப்பான பெருமிதம்; இடிபோன்ற குரல்; துடிப்பான செயல்; கையில் ஓர் ஃபிரெஞ்சு நாவல் — இதுதான் நான் முதன்முதல் கண்ட பாரதி” இப்படிச் சொல்கிறார் ச.து.சு.யோகி.
சமீபத்தில் சென்னையிலிருந்து வெளியாகும் “பிரம்ம ஞான தீபம்” எனும் பத்திரிகையிலிருந்து தஞ்சையில் என்னைக் காண ஒரு பெண்மணி வந்திருந்தார். உங்களுடைய பாரதி இலக்கியப் பயிலகத்தில், மகாகவி பாரதியார் ஈரோடு கருங்கல்பாளையம் நூலக ஆண்டு விழாவில் பேசிய கடைசி உரை கிடைக்குமா என்றார். எதற்கு என்ற என் வினாவிற்கு அவர்கள் நடத்தும் ஒரு யோகா அமைப்பின் தலைவர் கருங்கல்பாளையத்தைச் சேர்ந்தவர், அவர் வீட்டில்தான் அந்த சொற்பொழிவு நடந்தது என்றார். நானும் அந்தச் சொற்பொழிவை அவர்களுக்குக் கொடுத்தேன். அவர்களுடைய பிரம்ம ஞான தீபம் இதழில் அது பிரசுரமாகியது.
மகாகவி பாரதியின் அந்தக் கடைசி சொற்பொழிவு நடந்த இடம் கருங்கல்பாளையம் என்று சொன்னேன் அல்லவா. அங்கு நடந்த அந்த வாசகசாலை ஆண்டுவிழா பற்றி ச.து.சு.யோகி சொல்லுவதையும் இப்போது பார்க்கலாம்.
“அன்று எங்கள் ஊர் வாசகசாலையில் ஆண்டு விழா. தலைவர் பாரதி. மூன்று மணி நேரம் பண்டிதர்களின் மூச்சு முட்டும் முழக்கடித் தமிழ். அது வரையில் மேடையில் அமர்ந்திருந்த பாரதி ஆடவில்லை, அசையவில்லை. சுவாசம் விட்டாரோ என்னவோ, அதுகூட சந்தேகம். ஏதோ ஒரு சிற்பி செதுக்கிய ருத்ரன் சிலை அமர்ந்திருப்பது போலத் தோன்றியது. மீசையை முறுக்கும் போது அன்றி, வேறு யாதொரு சலனமும் கிடையாது. பேசுவதற்கு அவருடைய முறை வந்தது. எழுந்தார் – எழுந்தார் என்பது தப்பு; குதித்தெழுந்தார், அவர் அமர்ந்திருந்த நாற்காலி உருண்டது. மேஜை முன்னே தாவித் தயங்கியது. அவருடைய பேச்சு? அதில் வாசக சாலையைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைகூடக் கிடையாது. பண்டிதர்களின் மூன்று மணி நேரப் பிரசங்கங்களுக்கு மூன்று நிமிஷங்கள் முடிவுரைகூட இல்லை.
எடுத்த எடுப்பிலேயே உரத்த குரலில் அவர் பிரகடனம் செய்தார், “நான் மனிதருக்கு மரணமில்லை என்கிறேன்” என்று. தொடர்ந்து பாட ஆரம்பித்தார். அடடா! அவர் பாடியதைக் கேட்க வேண்டுமே! அது என்ன மனிதனுடைய குரலா? இல்லை, இடியின் குரல்; வெடியின் குரல். “ஓஹோஹோ” என்று அலையும் ஊழிக்காற்றின் உக்கிர கர்ஜனை. ஆனால், அவைகளைப் போல வெறும் அர்த்தமில்லாத வெற்று ஓசையல்ல. அர்த்த புஷ்டியுள்ள அசாதாரண வீர்யத்தோடு கூடிய வேதக் கவிதையின் வியப்புக் குரல்.
“ஜயமுண்டு பயமில்லை மனமே – இந்த
ஜன்மத்திலே விடுதலையுண்டு நிலையுண்டு”
ஆம்! இந்தப் பாடலைத்தான் நான் முதன்முதலாக அவர் வாய்மூலம் பாடக்கேட்டேன். அதன் முத்தாய்ப்புக்கு மேல் முத்தாய்ப்பான, ஜாஜ்வல்ய ஜங்காரத்வனி, மூர்ச்சனாக்ரமம் தவறாது மூர்க்காவேச முழக்கமான மூர்த்தண்யம், அண்டாண்டங்களை எல்லாம் துண்டு துண்டாய் உடைத்திடுவது போன்ற உத்தண்ட சண்டமாருத வீர்யம். அன்று போலவே இன்றும் என் நெஞ்சில் கனல் மூட்டுகிறது.
பாட்டு முடிந்தவுடன் ‘பாரறியோம், விண்ணறியோம்’ என்றபடி அவர் பாடக்கேட்ட நாங்கள் இவ்வுலகத்தை விட்டு ‘ஜயமுண்டு பயமில்லை’ எனும் ஜீவன் முக்தி உலகத்திலே முருகன் துணையுடன், தேவ தேவியின் சந்நிதானத்திலே சஞ்சரித்தோம் என்றால் அது மிகையாகாது.
அன்றைய அவருடைய சொற்பொழிவின் சாரத்தைத்தான் “பாரதி அறுபத்தாறு” எனும் பாடலில் பிழிந்து கொடுத்திருக்கிறார். “எனக்கு முன்னே சித்தர் பலர் இருந்தாரப்பா! யானும் வந்தேன் ஒரு சித்தன் இந்த நாட்டில்” என்று தொடங்கும் பாடலில் பின்னர் வரும் வரிகள்தான் கருங்கல்பாளையம் சொற்பொழிவின் சாரம். அதில் சில வரிகளை மட்டும் இங்கு பார்ப்போம்.
மரணத்தை வெல்லும் வழி
பொன்னார்ந்த திருவடியைப் போற்றி யிங்கு
புகலுவேன் யானறியும் உண்மை யெல்லாம்:
முன்னோர்கள் எவ்வுயிரும் கடவுள் என்றார்,
முடிவாக அவ்வுரையை நான்மேற் கொண்டேன்;
அன்னோர்கள் உரைத்ததன்றிச் செய்கையில்லை
அத்வைத நிலைகண்டால் மரணமுண்டோ?
முன்னோர்கள் உரைத்தபல சித்த ரெல்லாம்
முடிந்திட்டார், மடிந்திட்டார், மண்ணாய் விட்டார்.
பொந்திலே யுள்ளாராம், வனத்தில் எங்கோ
புதர்களிலே யிருப்பாராம், பொதிகை மீதே
சந்திலே சவுத்தியிலே நிழலைப் போலே
சற்றெ யங்கங்கேதென் படுகின் றாராம்,
நொந்தபுண்ணைக் குத்துவதில் பயனொன் றில்லை;
நோவாலே மடிந்திட்டான் புத்தன் கண்டீர்!
அந்தணனாம் சங்கராச்சார்யன் மாண்டான்;
அதற்கடுத்த இராமாநுஜனும் போனான்!
சிலுவையிலே அடியுண்டு யேசு செத்தான்,
தீயதொரு கணையாலே கண்ணன் மாண்டான்,
பலர் புகழும் இராமனுமே யாற்றில் வீழ்ந்தான்;
பார்மீது நான்சாகா திருப்பேன், காண்பீர்!
மலிவுகண்டீர் இவ்வுண்மை பொய்கூ றேன்யான்,
மடிந்தாலும் பொய்கூறேன் மானுடர்க்கே,
நலிவுமில்லை, சாவுமில்லை! கேளீர்,கேளீர்!
நாணத்தைக் கவலையினைச் சினத்தைப் பொய்யை,
அச்சத்தை வேட்கைதனை அழித்து விட்டால்
அப்போது சாவுமங்கே அழிந்துபோகும்;
மிச்சத்தைப் பின் சொல்வேன், சினத்தை முன்னே
வென்றிடுவீர், மேதினியில் மரணமில்லை;
துச்சமெனப் பிறர்பொருளைக் கருத லாலே,
சூழ்ந்ததெலாம் கடவுளெனச் சுருதி சொல்லும்
நிச்சயமாம் ஞானத்தை மறத்த லாலே,
நேர்வதே மானுடர்க்குச் சினத்தீ நெஞ்சில்.
சினங்கொள்வார் தமைத்தாமே தீயாற் சுட்டுச்
செத்திடுவா ரொப்பாவார்; சினங்கொள் வார்தாம்
மனங்கொண்டு தங்கழுத்தைத் தாமே வெய்ய
வாள்கொண்டு கிழித்திடுவார் மானு வாராம்.
தினங்கோடி முறைமனிதர் சினத்தில் வீழ்வார்,
சினம்பிறர் மேற் றாங்கொண்டு கவலையாகச்
செய்ததெணித் துயர்க்கடலில் வீழ்ந்து சாவார்.
மாகாளி பராசக்தி துணையே வேண்டும்.
வையகத்தில் எதற்கும் இனிக் கவலை வேண்டா;
சாகா மலிருப்பது நம் சதுரா லன்று;
சக்தியரு ளாலன்றோ பிறந்தோம் பார்மேல்;
பாகான தமிழினிலே பொருளைச் சொல்வேன்.
பாரீர்நீர் கேளீரோ, படைத்தோன் காப்பான்;
வேகாத மனங்கொண்டு களித்து வாழ்வீர்
மேதினியி லேது வந்தால் எமக்கென் னென்றே
வடகோடிங் குயர்ந்தென்னே, சாய்ந்தா லென்னே,
வான் பிறைக்குத் தென்கோடு” பார்மீ திங்கே
விடமுண்டுஞ் சாகாம லிருக்கக் கற்றால்,
வேறெதுதான் யாதாயின் எமக்கிங் கென்னே?
திடங்கொண்டு வாழ்ந்திடுவோம், தேம்பல் வேண்டா;
தேம்புவதில் பயனில்லை, தேம்பித் தேம்பி
இடருற்று மடிந்தவர்கள் கோடி கோடி
எதற்கு மினி அஞ்சாதீர் புவியி லுள்ளீர்!
இந்தச் சொற்பொழிவைப் பற்றியும் தனது கருங்கல்பாளையம் விஜயம் பற்றியும் இவர் “சுதேசமித்திரன்” பத்திரிகையில் தாமே எழுதி வெளியிட்டார்.
1921 செப்டம்பர் முதல் தேதி, இறப்பதற்கு பத்து நாட்களுக்கு முன்பு அவருக்கு வயிற்றுப் போக்கு ஏற்பட்டது. மெலிந்த பலஹீனமான உடல், நோயின் உக்கிரம் தாங்கவில்லை. விரைவில் அது ரத்தக் கடுப்பு நோயாக மாறியது. “சுதேசமித்திரன்’ பத்திரிகையிலிருந்து வந்திருந்தவர்களிடம் தான் செப்டம்பர் 12ஆம் தேதி வேலைக்கு வந்துவிடுவதாகத் தெரிவித்தார். கொடுமை என்னவென்றால் அன்றுதான் அவர் உடலுக்கு எரியூட்டப்பட்டது.
அவருடைய இறுதி நாள்! 1921 செப்டம்பர் 11. அன்றைய இரவு அவர் உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறார். சில நண்பர்கள் உடன் இருக்கிறார்கள். அவர்களில் நீலகண்ட பிரம்மச்சாரியும் ஒருவர். அவர் சொல்லும் செய்திகள் இதோ.
“ஸ்ரீ டி.பிரகாசத்தின் சகோதரரான ஹோமியோபதி டாக்டர் டி.ஜானகிராமன், பாரதியைப் பார்க்க அழைத்து வரப்பட்டார். டாக்டர் பாரதியாரிடம் வந்து “உடம்புக்கு என்ன செய்கிறது?” என்றார். அவ்வளவுதான் வந்ததே கோபம் பாரதியாருக்கு. “யாருக்கு உடம்பு சரியில்லை? எனக்கு ஒன்றும் உடம்பு அசெளக்கியம் இல்லை. உங்களை யார் இங்கே கூப்பிட்டது? என்னை சும்மா விட்டுவிட்டுப் போய்விடுங்கள்” என்று உரக்கக் கத்தினார். வேறு வழியின்றி டாக்டர் போய்விட்டார்.
பாரதியாரின் வீட்டுக்கருகில் வசித்து வந்த ஒரு வயதான அம்மாள் பாரதியிடம் வந்து “என்னப்பா பாரதி, உனக்கு உடம்பு சரியில்லையாமே…” என்று கேட்கத் தொடங்கியதுதான் தாமதம், வந்ததே கோபம் பாரதிக்கு. “யாருக்கு உடம்பு சரியில்லை? எனக்கு எல்லாம் சரியாகவே இருக்கிறது. என்னை இப்படி வதைப்பதைத் தவிர உங்களுக்கெல்லாம் வெறு வேலையே இல்லையா?” என்று கூச்சலிட்டார்.
அன்றிரவு, பாரதி நண்பர்களிடம் அமானுல்லா கானைப் பற்றிய ஒரு கட்டுரை எழுத வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். இந்த அமானுல்லாகான் ஆஃப்கானிஸ்தானில் அரசராக இருந்தவர். அதன்பின் முன்னிரவு முழுவதும் பெரும்பாலும் மயக்கத்தில் இருந்தார். இரவு சுமார் 1.30 மணிக்கு அந்த மகாகவியின் உயிர் பிரிந்தது. ஒரு மகாகவியின் வரலாறு இவ்வாறு முடிந்தது. எத்தனை நூற்றாண்டுகள் ஆனாலும் பாரதி போன்ற ஒரு மகாகவியின் நினைவு மக்கள் மனங்களில் நீங்காமல் நிற்கும். வாழ்க பாரதி புகழ்!
ஆக்கம்: தஞ்சை வெ.கோபாலன்,
இயக்குனர், பாரதி இலக்கியப் பயிலகம்,
28/13, எல்.ஐ.சி.காலனி 5ஆம் தெரு,
மருத்துவக் கல்லூரி சாலை, தஞ்சாவூர் 613007
மிகவும் அருமையான பதிவு…!!!
கண்ணீருடன் படித்தேன். அருமையான கட்டுரை.
அபூர்வமான, ஆதார பூர்வமான செய்திகளுடன் பாரதியினை, அந்த மகாகவியின் நினைவு நாள் அன்று நமக்கெல்லாம் நினைவு படுத்திய தஞ்சாவூர் பெரியவர்
திரு வெ. கோபாலன் அவர்களை எத்துணை பாராட்டினாலும் தகும். அவர் பாரதிக் கல்வியை மாணவர்களிடமும், பொது மக்களிடமும் பரப்புவதில் அயராது தமது 75 வயதிலும் பாடுபட்டு வருகிறார்.அவரது ‘பிளாக்’குகள் நான்கு.
பாரதி பாடத்திட்டங்களுடன், பல்சுவையுடன், கம்பராமாயண உரையுடன்,
தமிழக சுதந்திரப்போராட்ட வீரார்களுக்காகவும் நான்கு வலைப்பூக்கள் நடத்திவருகிறார். அவைகளுக்கான சுட்டிகள் இதோ:
https://www.ilakkiyapayilagam.blogspot.com
https://bharathipayilagam.blogspot.in
https://kambaramayanam-thanjavooraan.blogspot.in
https://www.tamilnaduthyagigal.blogspot.com
இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு பின்னே பிறந்திருக்க வேண்டியவர் , என்று பாரதியைப்பற்றி பலர் பல ஊடகங்களில் கருத்து தெரிவித்து உள்ளனர் . இயற்கை அல்லது கடவுள் ஒவ்வொரு படைப்பையும் தேவையானபோது தான் படைக்கிறது.;எனவே பாரதியின் பிறப்பும் , அவரது கவிதை, மற்றும் உரைநடை, ஆகிய சீரிய படைப்புக்கள் சரியான காலக்கட்டத்திலேயே படைக்கப்பட்டுள்ளன. ஆன்ம அறிவு மிகுதியாக பெற்றவன் பாரதி. தமிழகத்தில் அவன் பிறந்தது நம் மாநிலத்துக்கு ஒரு பெருமை. பெண்ணுரிமையில் எத்தனையோ பேர் போராடினார்கள் ஆனால், பெண்ணுரிமையை தன் குடும்பத்திலேயே அமுலுக்கு கொண்டுவந்தவன் பாரதி. அவன் அழகு கவி, நியாய கவி, கம்பீர கவி, யுக புருஷன். வாழ்க பாரதி புகழ்! வாழ்க வையகம் வாழ்க வளமுடன்!
மகாகவியின் தோற்ற வருணனை அப்படியே அவனை நமக்கு படம் பிடித்துக் காண்பிக்கிறது.
புதுவையிலே புதியதோர் பாரதி பிறந்தான் என்றால் அது மிகையாகாது…
ஞானத்தேடலிலே திரிந்தவன்
ஒரு மோன நிலையிலே இருந்தவன்
பாரையேத் தனது உள்ளங்கைகளிலே ஏந்தியவன்
மானுடத்தை ஒரே ஒருப்பார்வையில் பார்த்தவன்
மதங்களின் கருத்துக்களை பதமாக கூறி
அவைகள் யாவும் ஒன்றே;
அவைகள் யாவும் போதிப்பதும் ஒன்றே…
அந்த ஒன்றும் இரண்டல்லாத ஒன்றான அந்த ஒன்றை;
அதாவது எந்த ஒன்றிலிருந்து வந்ததோ
அந்த ஒன்றை சென்றடைவதையே போதிக்கின்றன என்றும்…
கலியுகத்தை வெல்லும் வழியும் அதுவே என்றும்
அதை நாம் ஒவ்வொருவரும் கடைப்பிடித்து ஒளிபெற்றும்;
அப்படி அந்த அவசியத்தை உலகத்திற்கு அளிக்க வேண்டும் என்றும் கூறுகிறான்!
என்பதைவிட அதை அடித்து மூன்றுமுறை சத்தியமிட்டு ஆம்,ஆம்,ஆம், இந்தியா அதை உலகிற்கு அளிக்கும் என்றும் உறுதிபடக் கூறியும் செல்கிறான்.
கட்டுரையிலே காணும் கருத்துக்கள் யாவும் அதன் சாரம்… ஆன்ம விடுதலைப் பற்றிய வேதாந்தக் கருத்துக்களை மிகவும் எளிமையாக; பாமரனும் எளிதில் புரிந்துக் கொள்ளும் அளவிற்கு அருமையாக சமைத்துள்ளான் இந்த மகாகவி.
மகாகவிக்கு பலதரப்பட்ட நண்பர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள் என்பதை நாம் அறிய முடிகிறது… அதிலே நல்ல மனம் கொண்ட முழு நாத்திகர்களும் அடக்கம். அவன் எந்த பேதமும் காட்டியதில்லை. நம்மைப் போன்ற அரை, கால், அரைக்கால் நாத்திககர்களும் கூட நண்பர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள்!!
அவன் கவியோகி மோன நிலையிலே தான் கவிதைகளை சமைத்தும் இருக்கிறான்… பக்தி, கர்ம, ராஜ யோகங்களின் கூட்டாக புதிய உத்தியையே பாமரர்களுக்கு தமது பாடல்கள் மூலம் ஆன்ம விடுதலை பெறுவதற்கு வழியைக் காண்பித்தவன். அதனாலே கட்டுரையிலே காண்பதைப் போன்று முருகன் நம்மை அழைத்துச் சென்று அன்னையவளிடம் சேர்ப்பான் என்கிறான்… அன்னையவளை அடைந்த பிறகு அவள் நம்மை அப்பனிடம் அந்த பரபிரம்மத்திடம் சேர்க்கும் என்றும் தீர்க்கமாக கூறுகிறான்.
இந்த நிலையை அடைய தனி மனிதன் எதனையெல்லாம் செய்யவேண்டும் என்று பட்டியலிடுகிறான் பாரதி….
அதற்கு முன்னமாக அவன் மூன்று அம்சங்களை மனதிலே கொள்கிறான்… அதிலே முதலில் நாட்டுக்கு விடுதலை, அடுத்ததாக பெண்களுக்கு விடுதலை, அப்படி பெண்களுக்கு விடுதலை கிடைக்கும் போது… அந்தப் பெண்கள் வேதபுரத்தை சேர்ந்தவர் களாகிறார்கள் அவர்கள் தமக்கு பிறக்கும் ஒவ்வொரு குழந்தையையும் அறிவும், ஒழுக்கமும் உடையக் குழந்தைகளாக வளர்ப்பது உறுதி… அப்படி வளர்ந்தவன்; கடைசியாக அவன் விரும்பிய ஆன்ம விடுதலைப் பெறுவது உறுதி என்று ஒரு நீண்ட வழியை அழகுறச் சொல்லியும் செல்கிறான்..
இந்தக் கட்டுரையிலே வரும் அந்த அழகியப் பாடல்… அப்படி அறிவும், ஒழுக்கமும் உடைய குழந்தைகளுக்கே கூறும் உபாயமே அவைகள்… ஆகா பெண்கள் விடுதலை அவசியம் அவர்களும் கல்வியும், ஞானமும் பெற வேண்டும் அவர்கள் சமூகத்தின் பிரமாக்கள் அவர்கள் முழு சுதந்திரமும் அறிவும் பெறுவது அவசியம்!!! அதை நாம் யாவரும் புரிந்தும் கொள்ள வேண்டும்!!!!!
அவன் ஒரு தீர்க்க தரிஷி…. அவன் ஒரு மகாபுருஷன், அவன் ஒரு கலியுக இறைத் தூதன், அவன் ஒரு அமரன்…
அந்த பாரதியின் கனவை நினைவாக்க நாம் ஒவ்வொருவரும் உறுதி கொள்வோம். இந்த தருணத்திலே.
மிகவும் சுருக்கமாக அவசியமான சாரத்தை மாத்திரமே கட்டுரையில் தந்து மிகவும் ரத்தினச் சுருக்கமாக அழகாக, அதிலும் பெரும்பாலருக்கும் புதியத் தகவல்களை கொடுத்து அருமையாக வடித்து பதிவிடக் கோரிய பாரதி பித்தர் திருவாளர் தஞ்சை வெ. கோபாலன் ஐயா அவர்களுக்கும், பதிவிட்ட தமிழ்ஹிந்து வலைப்பூ ஆசிரியக் குழுவிற்கும் நன்றிகள்.
வாழ்க! வளர்க பாரதியின் புகழ்!!
திரு கோபாலன் அவர்கள் பாரதியின் நினைவை புனிதமாக கருதுகிறார் என்பதற்கு அவரின் எழுத்து நடையை நாம் படிக்கும் போது நன்கு தெரிகிறது. நம்மையும் அந்த சம்பவங்களில் கலக்க வைத்து விட்டார்.
அத்தனையும் புதிய செய்திகள். இது வரை கேள்விபடாதது. இறுதி நாளின் மனித்துளிகள் நம்மையும் கண்ணீர் விட வைக்கிறது. அவருக்கு காலம் மட்டும் கை கொடுத்திருந்தால் கடல் அளவை மிஞ்சியிருப்பார் பாடல்களின் கணக்கில்.
யுக கவியின்
நினைவு தினைத்தில்
அவனின்
ஜெகம் போற்றும்
பாரிஜாதங்களை
மீண்டும்
ஒரு முறை
முகர்ந்து பார்ப்போம்.
/// டாக்டர் பாரதியாரிடம் வந்து “உடம்புக்கு என்ன செய்கிறது?” என்றார். அவ்வளவுதான் வந்ததே கோபம் பாரதியாருக்கு. “யாருக்கு உடம்பு சரியில்லை? எனக்கு ஒன்றும் உடம்பு அசெளக்கியம் இல்லை. உங்களை யார் இங்கே கூப்பிட்டது? என்னை சும்மா விட்டுவிட்டுப் போய்விடுங்கள்”////
/// “யாருக்கு உடம்பு சரியில்லை? எனக்கு எல்லாம் சரியாகவே இருக்கிறது. என்னை இப்படி வதைப்பதைத் தவிர உங்களுக்கெல்லாம் வெறு வேலையே இல்லையா?” என்று கூச்சலிட்டார்.///
“”குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே மனிதர்களின் மனத்தில் நல்ல ஆக்கப்பூர்வமான, உறுதியான உதவுகின்ற எண்ணங்களே தோன்ற வேண்டும். இப்படிப்பட்ட உறுதியான எண்ணங்களுக்கே மனத்தில் இடம் கொடுங்கள். உங்கள் சக்தியைப் பறித்து உங்களைப் பலவீனமாக்கும் எண்ணங்களுக்கு ஒருபோதும் இடம் கொடாதீர்கள்” -ஞானதீபம் 3, பக்கம் 210.” ”
இப்படிக் கூறிய விவேகானந்தரின் கருத்துக்களில் பற்றுக் கொண்ட பாரதி மறுதலித்ததன் அர்த்தத்தை அவன் கீழ் அவன் மொழியில் கூறியதையும் காண்போம்!
” ” பாரதியாரும் இதையே “எண்ணிய முடிதல் வேண்டும் நல்லவை எண்ணல் வேண்டும்’ “கொன்றழிக்கும் கவலையெனும் குழியில் வீழ்ந்து குமைதல் வேண்டாம்’ “சக்திதனக்கே கருவியாக்கு’ என்றெல்லாம் சொன்னார். ” ”
இப்படிக் கூறியவன் அப்படியே கடைசி நிமிடத்தில் கூட வாழ்ந்துக் காட்டி இருக்கிறான் என்பதை அறிய முடிகிறது…
அருமையானக் கட்டுரை, பாரதியின் அகத்தையும் புறத்தையும் அழகுற படம்பிடித்துக் காட்டியுள்ளது கட்டுரை..
வாழ்க! வளர்க!! பாரதியின் புகழ்!!!
punniyan serthu kondir….indru bharathi patriya intha thagavalgalai engalukku kothu…mikka nandri.
இக்கட்டுரையாசிரியர் தஞ்சை வே.கோபாலன் அவர்கள் பாரதியை முன்னிறுத்தி ஆற்றி வரும் பணிகளை அறிந்து மகிழ்கின்றோம்.. போற்றுகின்றோம்.. அவை சிறக்க வெண்டுமாய் வாழ்த்துகின்றோம்.
இக்கட்டுரை பலருக்கும் புரியாத புதிராகவும் விநோதமாகவும், இருக்கிற பாரதியின் இறுதிநாட்களைப் பற்றிப் பேச ஆரம்பிக்கிறது..
உண்மையில், பாரதி திருவல்லிக்கேணிப் பார்த்தசாரதிப் பெருமாள் கோவிலின் மதம் கொண்ட யானைக்கு பழம் கொடுக்கப் போனபோது, அது உதைத்ததாலே உண்டான வியாதியாலேயே மிகவும் இளம் வயதில் மரணமானதாகவே நானும் அறிந்திருக்கிறேன்.
இந்தக்கட்டுரை மூலம் கட்டுரையாசிரியர் அந்த எண்ணக்கருத்து தவறானது என்று முன்னுரையிடுகின்றார். ஆனால், கட்டுரையை முழுமையாகப் படித்த பிறகு, அந்தண எண்ணம் முற்றிலும் தவறானது என்ற எண்ணப்பாங்கு உண்டாகவில்லை..
அதாவது, இந்த இறப்பின் காரணமான நோய் உண்டாவதற்கு அந்த யானை உதைத்ததே ஆரம்பமாக இருந்திருக்கிறதா..? என்ற வினா இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது..
ஆனால், சென்னையிலிருந்து ஈரோட்டுக்கு தனியே தொடரூந்தில் பயணித்தார் என்ற செய்தி மூலமும், அதன் பிறகு, தானாகவே வண்டி பிடித்துக் கொண்டு கருங்கல்பாளையம் சென்றார் என்றும், அங்கே வீராவேச உரை நிகழ்த்தினார் என்றும் குறிப்பிடுவதன் மூலம் அந்த வேளையில் பாரதிக்கு நோய் ஏதும் இருக்கவில்லை என்று கருத இயலாது..
அச்சம், சோர்வு, முதலியவற்றை துச்சமென மதிக்கிற பாரதி நோயை ஒரு பொருட்டாக மதிக்காமல் சென்றிருக்கலாம் என்ற கருத்தும் மனதில் தோன்றுகின்றது.
ஆக, இந்தக் கட்டுரையின் கருப்பொருளுக்கு இன்னும் ஏதும் ஆதாரங்கள் இருந்தால் கொடுக்க வேண்டும் என்று தாழ்மையுடன் வேண்டுகின்றேன்.
ஏனெனில் இந்தத் தமிழ்நாட்டுக் கிடைத்த மாபெரும் கவிச்சக்கரவர்த்தியாகிய பாரதியின் வரலாறு சந்தேகங்களின்றியும், கற்பனைகள், புனைவுகளின்றியும் எழுதப்பட வேண்டியது அவசியமானதாகும்.
நெஞ்சார்ந்த நன்றி
திருமிகு மயூரகிரி சர்வா அவர்களுக்கு, மகாகவி பாரதியின் வரலாற்றையும், அவன் படைப்புக்களையும் பலர் மிக ஆழமாக ஆராய்ந்து பல உண்மைகளை வெளிக் கொண்ர்ந்திருக்கிறார்கள். திரு சீனி.விசுவநாதன், திரு தி.ந.இராமச்சந்திரன் ஆகியோர் உறுதியாகச் சொல்வது, மகாகவியின் மரணம் வயிற்றுக் கடுப்பு நோயால் ஏற்பட்டது என்று. யானை அடித்துத் தள்ளியதற்குப் பிறகு அவர் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு உடல் நலம் தேறி சுதேசமித்திரன் அலுவலகப் பணிக்குச் சென்றிருக்கிறார். சற்று பலவீனமாக இருந்திருக்கிறாரே தவிர வேறு உபத்திரவம் எதுவும் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. ஒரு மாத காலம், பின்னர் கருங்கல்பாளையப் பயணம், சொற்பொழிவு. பின்னர் சென்னை வந்தபின் வயிற்றுக் கடுப்பு. ஓரிரு நாட்கள் வயிற்றுக் கடுப்பே ஆபத்தாக முடியலாம். அதிலும் இன்று போன்ற உயரிய மருத்துவ வசதிகள் எதுவும் அவருக்குக் கிடைக்கவில்லை. அதனால்தான் ஹோமியோபதி வைத்தியர் வந்து பார்த்திருக்கிறார். காப்பீட்டுத் துறையில் ‘ப்ராக்சிமேட் காஸ்’ (Proximate Cause) என்பதாக ஒரு கட்டம் உண்டு. அதன்படி ஒரு நிகழ்ச்சி நடந்து, அதனையொட்டி தொடர்ச்சியாக இடைவெளியின்றி, வேறு நிகழ்ச்சிகள் குறுக்கிடாமல் இருந்து இறுதியில் நிகழும் முடிவுக்கு, முதல் நிகழ்ச்சியே காரணம் என்பது இதன் விளக்கம். ஒரு எடுத்துக் காட்டு. ஒருவன் மோட்டார் பைக்கில் பயணம் செய்யும்போது விபத்து நடந்து வீதியில் விழுந்து விடுகிறான். அப்போது நல்ல மழை பெய்துகொண்டிருக்கிறது. அவனைத் தூக்க உடனடியாக யாரும் வராத நிலையில் மழையில் நனைந்ததால் அவனுக்கு நிமோனியா காய்ச்சல் வந்து விடுகிறது. விபத்தினால் அடைந்த காயங்கள் ஆறிவிட்டன. ஆனால் மழையில் நனைந்ததால் நிமோனியா வந்து இறப்பில் முடிகிறது. இவன் இறப்புக்கு விபத்து காரணம் என்கிறது இந்த ப்ராக்சிமேட் காஸ். விபத்து நடந்ததால்தான் அவன் மழையில் கிடந்தான். மழையில் கிடந்ததால் நிமோனியா வந்தது. அதனால் அவன் இறந்தான். ஆகையால் அவன் இறப்புக்கு விபத்தே காரணம் என்கிறது இந்த விதி. ஒருக்கால் இந்த விதியை பாரதியின் மரணத்துக்கு ஒப்பிட்டாலும் பொறுந்தாது. காரணம் யானை அடித்து வயிற்றுக் கடுப்பு வராது. எனவே அறிஞர்கள் பலரும் வந்திருக்கும் முடிவு, பாரதியின் இறப்பு வயிற்றுக் கடுப்பினால்தானே தவிர, யானை தள்ளியதால் அல்ல என்பது. ஐயா! என் விளக்கம் தங்களுக்குத் திருப்தி தருமென கருதுகிறேன். நன்றி.