அறியும் அறிவே அறிவு – 8

அறியும் அறிவே அறிவு – பகுதி 1 | பகுதி 2 | பகுதி 3 | பகுதி 4 | பகுதி 5 | பகுதி 6 | பகுதி 7

(தொடர்ச்சி…)

என்றும் எவர்க்கும் இயல்பாயுள பொருளை
ஒன்றும் உளத்துள் உணர்ந்து நிலை – நின்றிடாது
உண்டு, இன்று, உரு, அரு, என்று ஒன்று, இரண்டு, அன்று, என்றே
சண்டையிடல் மாயைச் சழக்கு

பொருள்: எப்போதும் சகல ஜீவர்களுக்கும் இயல்பாக இருக்கும் உண்மைப் பொருளை அந்தர்முகமாக உள்ளே ஒடுங்குகின்ற மனத்தால், இதயத்தினுள் அனுபவத்தால் அறிந்து, தானும் அதன் மயமாக நிலை பெற்று நின்றுவிடாமல், அப்பரம்பொருள் உண்டு என்றோ, இல்லை என்றோ, அது உருவமுடையது என்றோ, இல்லை அருவமானது என்றோ, அது ஒன்றே என்றோ, இல்லை இரண்டே என்றோ, அது ஒன்றுமல்ல இரண்டுமல்ல என்றிவ்வாறெல்லாம் வாதம் புரிந்து சண்டையிடுவது மாயையாகிய அறியாமையின் மயக்கமே ஆகும்.

இதற்கு விளக்கமாக கனகம்மாள் உரையிலிருந்து ஒரு பகுதியை அவர் எழுதியுள்ளதை அப்படியே தருகிறேன்.

“..தன்மை உணர்வில் விளங்கும் ஆத்ம சொரூபமானது இப்படி அப்படி என்று எண்ணுவதற்கு எட்டாமல் நின்று ஒளிர்கிறது. வேத உபநிடதங்களே அந்தப் பொருளைப் பற்றிச் சொல்லும்போது மனவாக்குக்கு எட்டாததென்று கூறி நின்று விடுகின்றன. எப்போதும் தனது சொரூபமாகவே இருக்கும் ஆத்மாவை அறியாதவனே அஞ்ஞானி. அவன்தான் ஆத்மாவைப் பற்றி தர்க்கமும் வாதமும் புரிந்து சண்டையிட்டுக் கொள்கிறான்.

மதங்கள் பல விதம். ஆத்மா உண்டென்கிறது ஆஸ்திகம், இல்லை என்கிறது நாஸ்திகம். உருவம் உண்டு என்கிறது சகுண உபாசனா மார்க்கம், நிர்குண உபாசனை ஒன்றே என்பது அத்துவித உண்மை. இரண்டென்பது துவிதம். பலவிதம் என்கிறது விசிஷ்டாத்வைதம். இங்கு அத்துவிதமென்றது மதத்தின் அடிப்படையில் அல்ல. அனுபவ உண்மையே சொல்லப்பட்டது. அத்துவிதம் மதம் அல்ல, அது அனுபவமே. இத்தனை மதபேதங்களையும் பகவான் ஒரே வரியில் அடக்கி விடுகிறார்.

எந்த மதமானாலும் அதன் கொள்கைகளை முக்கியமாகக் கொண்டு, அதில் கூறப்பட்ட சாதனத்தை முக்கியமாகக் கொண்டு, வாதங்களை விட்டு சாதனையில் ஈடுபட்டு, முடிவான அத்வைத நிலையை அடையலாம் என்பதுதான் பகவானின் உபதேசம். மதத்தின் மீதுள்ள பற்றே முக்திக்குத் தடையாகும். ஏனென்றால் அது ஒரு வாசனை. தேக வாசனை, லோக வாசனை, சாஸ்திர வாசனை என்று மூன்று விதமாகக் கூறப்படுகிறது. மூன்றிற்கும் அடித்தளமாக உள்ளது அகங்காரம் தான்.

இதில் சாஸ்திர வாசனைதான் மிகவும் வலிமையானது. இதுதான் தர்கத்திற்கும், வாதத்திற்கும் தயங்காமல் நிற்கிறது. இதெல்லாம் அறியாமையின் மயக்கமே என்று விளக்குகிறார்.”

சாதகத்திலே துவிதம் சாத்தியத்தில் அத்துவிதம்
ஓதுகின்ற வாதம் அது உண்மையல – ஆதரவாய்த்
தான் தேடும் காலும் தனை அடைந்த காலத்தும்
தான் தசமன் அன்றி யார் தான்?

பொருள்: ஞான அப்யாச காலத்தில் ஈசன், ஜீவன் என்று இரண்டு பொருட்கள் உள்ளன, சாதனை முடிந்து ஆன்ம சித்தியைப் பெற்ற அனுபவ காலத்தில் ஒன்றே உள்ளது என்று சொல்லப்படுகின்ற வாதமாகிய அதுவும் சத்தியம் அல்ல. அக்கறையுடன் தான் தன்னைத் தேடிய காலத்திலும், தன்னை அறிந்து அடைந்த காலத்திலும் தான் காணாமற் போனதாக நினைத்துத் தேடிய பத்தாவது ஆள் தான் அன்றி வேறு யார்?

சீடனைப் பொறுத்தவரை அவனது அப்யாச காலத்தில் பார்ப்பது எல்லாம் உண்மையாகத் தோன்றுவதால், சீவன் என்று தன்னையும் தான் அறிய வேண்டிய ஈசன் என்று இறைவனையும் இரண்டாகப் பார்க்கிறான். அது “வியாவகாரிக உண்மை”. அதாவது உலகியல் சம்பந்தப்பட்டது. உலகம் தெரியும்வரை இருப்பதாகத் தோன்றும் உண்மை. இது கயிற்றில் தெரியும் பாம்பு போல உள்ள உண்மை.

அவன் ஆன்ம சித்தி பெற்றதும் இறைவன்தான் தன்னுள் உள்ளான் என்று உணரும்போது எல்லாம் ஒன்றே என்றும் அறிகிறான். இது “பரமார்த்திக உண்மை”. அதாவது எப்போதும் நிலைத்துள்ள உண்மை. இது கயிறுதான் இருக்கிறது என்பதான உண்மை.

ஆக முன்பு இரண்டாக உள்ளது, இப்போது ஒன்றாக உள்ளது என்று சொல்லுகிற வாதம் உண்மை அல்ல. இவை எல்லாம் வெவ்வேறு பார்வைகளைப் பொறுத்துச் சொல்லப்படுகின்றன. இருப்பது எப்போதும் ஒன்றுதான்; முன்பு அந்த உண்மையை அறியவில்லை, இப்போது அறிந்துள்ளான் என்பதுதான் வித்தியாசம்.

இதை விளக்கும் முகமாக ரமணர் பல பேருக்குத் தெரிந்துள்ள கதை ஒன்றைச் சொல்லுகிறார். பத்து நபர்கள் வெள்ளம் நிறைந்த ஆறு ஒன்றைக் கடக்கின்றனர். கடந்தபின் எவரேனும் வெள்ளத்தில் அடித்துச் செல்லப்படாது எல்லோரும் பத்திரமாகக் கரை சேர்ந்துவிட்டார்களா எனப் பார்க்க ஒவ்வொருவரையும் பார்த்து ஒன்று, இரண்டு,… என்று எண்ணினார்கள். எத்தனை முறை எத்தனை பேர் எண்ணினாலும், மொத்தத் தொகை ஒன்பது என்றே வந்ததால் அவர்கள் துக்கம் தாங்காமல் ஒருவர் ஆற்றோடு போய்விட்டாரே என்று அழுது புலம்பிக் கொண்டிருந்தனர்.

அந்த வழியே சென்று கொண்டிருந்த ஒரு வழிப் போக்கன் அவர்களை என்ன ஆயிற்று என்று விசாரிக்க, அவர்களும் தங்களுக்கு நேர்ந்ததைச் சொல்ல, அவனுக்கு ஆச்சரியமாயிருந்தது. ஏனென்றால் அங்கு பத்து பேர்கள் இருப்பதை அவன் அறிவான். உடனே அவன் அவர்களை ஒவ்வொரு பேராகச் சொல்லச் சொல்லி வரிசையில் நிறுத்தி வைத்து எண்களையும் கூட்டிக் கொண்டு வர, கடைசியில் அந்த பத்து பேரும் அங்கு இருப்பதை அவர்கள் உணர்ந்தனர். அது வரை, தன்னை விட்டு விட்டு மற்றவர்களை மட்டும் எண்ணிக் கொண்டிருந்த தங்கள் தவறை அவர்கள் உணர்ந்தனர்.

அது போலவே, நாம் நமது இருப்பை விட்டு விட்டு மற்றதை மட்டுமே கவனிக்கும் நமது போக்கை சரி செய்யவேண்டும் என்பது இதனால் உணர்த்தப்படுகிறது. மேலும், இந்தப் பத்தாமவன் எங்கிருந்து வந்தான்? புதிதாக எங்கிருந்தும் வரவில்லை. தான்தான் அந்த பத்தாமவன் என்ற அறிவுதான் முன்பு இல்லாமலிருந்தது. இப்போது அந்த அறிவு வந்துள்ளது என்பதே இதன் சாரம்.

தான் தானாக இருத்தலே நலம் என்பது புரிகிறது. புரியாதபோது நான் பந்தப்பட்டவன் தானே, புரிந்து கொண்டபின் தானே முக்தி அடைந்துள்ளேன் என்று சீடன் கூறலாம் அல்லவா? அதற்கு ரமணர் என்ன சொல்லிப் புரிய வைக்கிறார் பார்க்கலாம்.

பத்தன் நான் என்னுமட்டே பந்த முத்தி சிந்தனைகள்
பத்தன் யார் என்று தன்னைப் பார்க்குங்கால் – சித்தமாய்
நித்த முக்தன் தான் நிற்க நிற்காதேல் பந்த சிந்தை
முத்தி சிந்தை முன் நிற்குமோ?

பொருள்: நான் பந்தப்பட்டிருப்பவன் என்ற எண்ணம் உள்ள வரை மட்டுமே பந்தத்தைப் பற்றியும், பந்தத்திலிருந்து விடுபடும் முக்தியைப் பற்றியும் சிந்தனைகள் தோன்றிக் கொண்டிருக்கும். பந்தப்பட்டவனாகிய “நான் யார், பந்தம் யாருக்கு?” என்று விசாரித்து உள்முக நோக்கால் தன்னை நாடி அறியும் போது (ஆத்ம சாட்சாத்காரம் அடையும் போது) நித்திய முக்தனாகிய ஆத்மா அபரோட்சமாய் பிரகாசித்துக் கொண்டு நிற்கும்போது நான் பந்தமுடையவன் என்ற எண்ணம் தோன்ற இடமில்லையென்றால், முக்தி அடைந்தேன் என்ற எண்ணம் மட்டும் தன் முன்னால் வந்து நின்றிடுமோ?

ரமணர் போன்ற ஜீவன் முக்தர்கள் பார்வையில் எவருமே பந்தப்பட்டவர்கள், கட்டுண்டவர்கள் என்று கிடையாது. எல்லோருமே, எந்த சீவ ராசிகளுமே ஆன்ம சொரூபம் தான். எங்கு பந்தம் என்ற ஒன்று இல்லையோ, அங்கு முக்தி என்ற பேச்சுக்கும் இடமில்லைதானே? அதைத்தான் இங்கு அவர் சொல்கிறார். இது விவேகமும் வைராக்கியமும் கொண்டு தனது உள்ள நிலையான ஆத்ம சொரூபத்தை உணருவதற்கு எவன் தீவிர முயற்சி செய்து, அதில் ஓரளவேனும் வெற்றி காணும் நிலையில் உள்ளானோ அவனுக்கே இந்த உபதேசம் என்று கொள்ளவேண்டும். மற்றவர்கள் தங்களது அப்பியாசத்தில் கண்ணும் கருத்துமாக இருந்து அந்த நிலையை அடைந்த பின்பே, இங்கு சொல்லப்பட்டுள்ள கருத்தின் ஆழத்தை உணர முடியும்.

நீ கட்டுபட்டிருந்தால் தானே, கட்டை விடுவிப்பது பற்றி யோசிக்க வேண்டும் என்பது சரிதானே. ராம ராஜ்ஜியத்தில் எவருக்குமே உண்மை என்றால் என்னவென்று தெரியாது என்று சொல்வார்களே, அதற்கு எவருமே உண்மை பேசியதில்லை என்பதா பொருள்? பொய் என்ற எண்ணமே எவருக்கும் இல்லாதபோது, உண்மை என்றால் எப்படித் தெரியும் என்றுதானே கொள்ளவேண்டும். அப்படித்தான் இங்கும், நாம் அனைவருமே ஆன்ம சொரூபம், ஆன்மாவுக்கு பந்தம் என்ற ஒன்று இல்லாததால் அதற்கு விடுதலை என்ற ஒன்றும் கிடையாது என்பதுதான் பொருள். அந்த நிலையை எடுப்பவர்கள், தான் ஆன்ம சொரூபம் என்று சொல்லிக் கொள்பவர்கள் அல்ல, தான் ஆன்ம சொரூபமாகவே இருப்பவர்கள். அவர்களுக்குத்தான் இங்கு சொல்லப்பட்டிருப்பது பொருந்தும்.

நான் எனும் எண்ணமும், அதனைத் தொடர்ந்த “நான் பந்தப்பட்டுள்ளேன்” அல்லது “எனக்கு ஆன்ம உணர்வு வேண்டும்” என்ற எண்ணங்கள் எல்லாமே அகந்தையின் எழுச்சியால்தான் என்று சொல்லப்பட்டுள்ளதால் பந்தம் என்பது எவ்வளவு உண்மையோ, அந்த அளவுதான் முக்தி என்பதன் உண்மையும். ஒன்று தோன்றும் போது மற்றொன்றும் தோன்றும். ஆகவே அவைகளின் மூலமாம் அகந்தை அழியும் போது இவை எல்லாமே அழியும். இவை யாவும் யாருக்கு என்று பார்ப்பதே சாதகனின் தவம் என்று கொள்ளவும். இறுதியில் தான் எனும் தனது உண்மை நிலையில் நிற்பது அன்றி வேறு எதுவும் தவம் ஆகாது என்றும் தெரிய வரும்.

“உள்ளது நாற்பது” தொகுப்பில் நாற்பதாவது செய்யுளில் அவர் உறுதியாகக் கூறுவது:

உருவம் அருவம் உருவருவம் மூன்றாம்
உறுமுத்தி என்னில் உரைப்பன் – உருவம்
அருவம் உருவருவம் ஆயும் அகந்தை
உருவழிதல் முக்தி உணர்

பொருள்: முக்தியானது உருவமுள்ளதென்றும், உருவமற்றதென்றும், இரண்டு விதமாகவும் உள்ளதால் மூன்று விதமாக முக்தியானது அடையக் கூடியதாகும் என்று ஒருவன் சொல்வானாகில், அதன் உண்மை எதுவென்று நான் கூறுகிறேன். உருவமுள்ளதா, உருவமற்றதா, அல்லது இரண்டு விதமாகவும் உள்ளதா என்று ஆராய்ந்து அறியும் அகந்தையின் உருவம் அழியும் நிலை எதுவோ, அதுவே உண்மையான முக்தி என்று உணர்வாயாக.

“கண்டவர் விண்டதில்லை” என்றார் போல் தன்னுள் ஆழ்ந்து தன் ஆன்ம முத்தை அடைந்தவர்கள் தன்னிலே இன்புற்று தனியனாய் இருந்தாலும், தன்னை நாடி வரும் சீரிய சீடர்களுக்கு போதனை அளிப்பார்கள். ஓரளவுக்கு வழி காட்டிவிட்டு மேலும் “அது நீ” என்ற அந்த ஆன்மானுபவத்தை உணர்ந்தே தெரிந்து கொள்ள முடியும் எனச் சொல்லி சீடரின் முயற்சிக்கு விட்டுவிடுவார்கள். ஏனென்றால் மேலும் என்ன சொன்னாலும் அது சீடனின் புத்திக்குத் தீனி போடுவது போல இருக்குமே தவிர எவ்விதத்திலும் அவனது அனுபவத்துக்கு உதவியாக இருக்காது என்பதால் வழிகாட்டுதல் என்பது ஓரளவுவரை தான் இருக்கும்.

அதேபோல் “விண்டவர் கண்டதில்லை” என்றவாறு, இவை அனைத்தையும் சாத்திரங்கள் மூலம் கற்றவர்கள் அவை சொன்னபடி முக்தி எனப்படுவது முக்தி இச்சை உள்ளவனின் மனப் பக்குவத்திற்கு ஏற்றவாறு நான்கு வகையாகும் என்பர். அவை முறையே சாலோக்யம், சாமீப்யம், சாரூப்யம், மற்றும் சாயுஜ்யம் எனப்படும். சாலோக்ய முக்தியாவது ஒருவன் தான் எந்த தெய்வத்தைப் பூசிக்கிறானோ அந்த தெய்வலோகத்தின் பிரஜையாகத் தானும் வாசம் செய்வது. அந்த உலகத்தில் இறைவனை விட்டுத் தூர இல்லாமல் அவர் அருகிலேயே இருந்து சேவை செய்வது சாமீப்ய முக்தி ஆகும். இறைவனிடம் கொண்டுள்ள பக்திப் பெருக்கினால் இறைவனது உருவம் போலவே தானும் வடிவத்தைப் பெறுவது சாரூப்ய முக்தியாகும். தான் பெற்ற அந்த இறை வடிவத்தை அந்த நாமரூபத்தில் கலந்து தானும் அந்த நாமரூபமாகவே ஆவது சாயுஜ்ய முக்தி ஆகும். இவை நான்குமே வெவ்வேறு படிகள் எனக் கொள்ளலாம். அப்படிப் பார்த்தாலும் இறுதியான சாயுஜ்ய முக்தி ஒன்றே உண்மையாகும், மற்றவையல்ல என்பதே “எவர்க்கும் உள்ள இயல்பு நிலை” என்ற அனுபவத்திற்கும் ஒத்துப் போகும்.

இதே போன்று சிலர் முக்தி எனப்படுவது மூன்று வகையாகும் என்று சொல்வர். அதன்படி முக்தியானது உருவத்துடன் கூடியது, அருவமாயுள்ளது, உருவம்-அருவம் இரண்டும் கலந்ததாயுள்ளது என்பார்கள். இந்த வகையான வாதங்களில் எல்லாம் சீடன் மாட்டிக்கொண்டு “உள்ள நிலை” பற்றி கலக்கம் ஏதும் அடையக்கூடாது என்பதால் ரமணர் இந்தச் செய்யுளில் தீர்மானமாகக் கூறுகிறார். சிலர் கூறுவது போல ஆன்மானுபவம் என்பது உருவத்துடனா, உருவமில்லாததா, அல்லது உரு-அரு இரண்டும் கலந்ததா என்று ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கும் நமது அகங்காரத்தின் அழிவே முக்தி நிலை என்று தெளிவாகக் கூறுகிறார். இதனை ஒரு சீரிய சீடன் மனதினில் பதித்துக் கொள்வது மிக அவசியம்.

எங்கு ஒன்று புதியதாகத் தோன்றுகிறதோ, அங்கேயே அதை விட்டுவிட்டு மேற்கொண்டு செல்வது என்பது ஆன்ம நாட்டத்தில் ஒரு முக்கிய கட்டம். ஏனென்றால் ஒன்று தோன்றுகிறது என்றால், அதற்கு அழிவு என்ற நிலையும் உண்டு. ஆனால் நாம் அனுபவத்தில் காண விழைவதோ “என்றும் உள்ள நிலை”. அதனால் இருவிதத் தன்மை கொண்ட எதுவும் ஆன்மா ஆக முடியாது என்பதில் சீடன் உறுதியாக இருத்தல் அவசியம். இவ்வகையான குழப்பங்களுக்கு ஆதாரமாக உள்ள ஒருவனின் அகந்தை ஏதேனும் புதிது புதிதாக அளித்துக் கொண்டே இருக்கும். ஏனெனில் அகந்தை ஓர் பேய், அது தன்னை அழித்துக் கொள்ளாது, வெவ்வேறு வடிவங்களில் வந்து கொண்டே இருக்கும். முதலில் தூல வடிவிலும், பின்பு சூக்ஷும வடிவிலும் வரும். அதி சூக்ஷும வடிவே “ஆஹா, நான் எவ்வளவு பணிந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறேன், ஆனாலும் நமக்கு அருள் கிடைக்கவில்லையே” என்னும் தன்னிரக்கமே. ஒவ்வொரு நிலையிலும் நாம் எதிர்ப்படும் இந்த வகையான அகந்தையின் உருவங்களைக் களைந்து கொண்டே போவதில்தான் ஒருவனின் விவேகமும், வைராக்கியமும் இருக்கின்றன.

இத்துடன் “உள்ளது நாற்பது” நூலில் உள்ள செய்யுட்களில் சிலவற்றைப் பார்த்தோம். இனி அதன் அனுபந்தத்தில் உள்ள நாற்பத்தொரு செய்யுட்களில் சிலவற்றைப் பார்ப்போம். அனுபந்தத்தில் உள்ள பல செய்யுட்களை ரமணர் வெவ்வேறு மூலத்திலிருந்து எடுத்து மொழி மாற்றம் செய்து நமக்கு அளித்துள்ளார். சில செய்யுட்களை அவரே புனைந்தும் கொடுத்துள்ளார். இத்தொடரின் ஆரம்பத்தில் நாம் தற்செயலாக எடுத்துக் கொண்ட முதல் செய்யுளே அனுபந்தப் பகுதியில் இருந்து வந்தது என்று முன்பே கூறியிருந்தேன். அது ஆதி சங்கரர் சம்ஸ்கிருதத்தில் இயற்றிய “ஏகஸ்லோகி” என்ற ஸ்லோகத்தின் தமிழ் ஆக்கமே. “அது நீ” என்ற மகா வாக்கியத்தின் உண்மையை உணரும் வரை நாம் அதை பற்றிப் படித்தோ, எழுதியோ, சிந்தித்தோ ஏதோ ஒரு வகையில் மனனம் செய்து கொண்டிருந்தால் அதுவே நம்மை மேலே கொண்டு செல்லும் என ஒரு முடிவுடன் நமது பணியைத் தொடர்வோம்.

(தொடரும்…)