வாய்மை வெல்கிறதா? வாய் மெய்யை மெல்கிறதா?

தமிழக அரசின் ‘சின்ன’ சிந்தனைகள் பற்றிய கட்டுரைகளைப் படிக்கும்போது தோன்றியவை இந்த என் எண்ணங்கள். கோபுரத்தை இறக்குவதா அல்லது அய்யனை ஏற்றுவதா என்ற விவாதம் ஒரு புறம் நடக்கட்டும். அய்யனை பாறையில் ஏற்றிக் காட்டிய திரு. ரானடேயின் கனவுகள் நிசத்தில் பெரு உருவாய் நடந்ததது போல அவரது மற்ற கனவுகளும் நனவானாலும் ஆகட்டும். நான் சொல்ல வந்தது சின்னத்தில் கீழே உள்ள வாக்கியம் குறித்து ஜடாயு அவர்கள் அவரது கட்டுரையில் சற்றே தொட்டுக் காட்டியது பற்றியே.  (ஜடாயுவின் கட்டுரை இங்கே.)

“வாய்மை” பற்றி எனக்கும் அவர் சொல்லியதை ஒத்த  ஓர் எண்ணம் உண்டு. அவர் குறிப்பிட்டுள்ளது போல் “சத்யமேவ ஜயதே” என்ற சொற்றொடருக்கு “வாய்மையே வெல்லும்” என்பது முழு விளக்கமாகாது.

எந்த மொழியிலும் சில சொற்களுக்கு சில விசேஷமான பொருள் இருக்கும். அதை வேறு மொழியில் பெயர்த்து எழுதுவது சற்றே கடினம்தான். அப்படிப்பட்ட ஒரு வார்த்தைதான் சம்ஸ்க்ருதத்தில் உள்ள “சத்” என்பதும்.

அதற்கு தமிழில் “உள்ளது”, “இருப்பது” என்று பொருள் கொள்வது ஓரளவே பொருத்தமாக இருக்கும். ஏனெனில், “இருப்பது” என்று பொருள் கொண்டால் அதன் எதிர்மறையாக “இல்லாதது” என்று வரும். ஆனால் “சத்” என்பது “இருப்பது”, “இல்லாதது” என்ற இரண்டையும் அடக்கி, அவைகளையும் கடந்து உள்ள ஒன்றைக் குறிப்பிடுவது.

அதாவது, தமிழில் இவ்வார்த்தையின் பொருளாக “என்றும் உள்ளது” என்றே கொள்ளவேண்டும். மகரிஷியான ரமணரே இதைப் பற்றி எழுதும்போது எல்லா விவரங்களையும் தந்து விட்டு, கடைசியில் அதை உணர்ந்துதான் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும் என்றே முடிக்கிறார். அவர் எழுதியது:

“உள்ளதிலது உள்ளவுணர்வு உள்ளதோ உள்ளபொருள்

உள்ளலற உள்ளத்தே உள்ளதால் – உள்ளமெனும

உள்ளபொருள் உள்ளலெவன் உள்ளத்தே உள்ளபடி

உள்ளதே உள்ளல் உணர்”

உள்ளம் என்றும் சித்தம் என்றும் அழைக்கப்படும் மனம் கலக்கும்போது எண்ணங்களின் தூய்மை மாறுகிறது. மனம் என்பது பழைய எண்ணங்களின் வாசனைகள் – அதாவது பெருங்காயம் இல்லாவிட்டாலும் பெருங்காய டப்பாவில் உள்ள வாடை போல். இது நமது காயத்திற்கும் (உடலுக்கும்) பொருந்தும்.  (இந்த பெரிய விஷயத்தை நமக்கு உணர்த்துவதால்தான் அதற்கு பெருங்காயம் என்று பெயர் வந்திருக்குமோ?)

ஆக உள்ளொன்று வைத்து, புறமொன்று பேசாது, மற்றும் பிறிதொன்று செய்யாதிருப்பவனே யோகி. எண்ணம், சொல், செயல் இம்மூன்றும் ஒன்றாகிய நிலையின் விளைவே  யோகம். சித்தம் விருத்தி ஆகாமல் தடுப்பதே யோகம் அனைத்தினும் குறிக்கோள்.

இப்படியாக தூய எண்ணங்களைக் கருத்தில் கொள்ளாது, மனமானது விருத்தி அடைந்து செய்யப்படும் காரியங்களால் வருவதுதான் ஒருவரை பந்தப் படுத்தும் வினை. இதையே ரமணர் “வினைப் பயன் விளிவுற்று வித்தாய் வினைக் கடல் வீழ்த்திடும்” என்பார்.

இதைப் புரிந்தவர் எவருக்கும் வேறு எதுவும் தேவையுமில்லை. நிற்க; நாம் இப்போது நமது “சின்ன” வார்த்தையான “சத்” விஷயத்திற்கு வருவோம்.

“வாய்மை” என்னும் சொல் இந்த “என்றும் உள்ளதை” எவ்வளவு தூரம்  பிரதிபலிக்கிறது? இதை விளக்குவதற்கு நாம் பலரும் அறிந்திருக்கக்கூடிய இந்த ஆங்கிலத் தொடரை எடுத்துக் கொள்வோம்:

“Truth in thought, word, and deed”.

இதை ஏன் அப்படிச் சொல்கிறார்கள்? உண்மை எனப்படுவது நடந்த நிகழ்ச்சியை சிறிதும் பிசகாமல் சொல்வது, அல்லது  ஒருவன் உள்ளத்தில் எண்ணமாக உதித்ததை, அதுவே அவனது வாய்மொழியாக வெளியே வந்து, அதற்கு செயல் வடிவம் கொடுக்கவும் முடிந்தால் அதுவும் ஆகும். இவைகளே அப்பட்டமான உண்மை என்பதன் விளக்கம். இதைத்தான்  கவியரசு கண்ணதாசனும் ஒரு பாடலில் “உள்ளதை சொல்வேன், சொன்னதைச் செய்வேன்” என்கிறாரோ?

நடந்ததைப் பற்றிச் சொல்வதை அப்புறமாக எடுத்துக் கொள்வோம். இப்போது அந்த ஆங்கில வாக்கியத்தில் உள்ள ஆழங்களைக் கவனிப்போம்.

Thought எனப்படும் எண்ணம் வேறெவருக்கும் தெரியவேண்டிய அவசியமில்லை. அது நம் உள்ளேயே இருப்பது. ஆனால் அதுதான் மேற்கொண்டு வெளிப்படும் எதற்கும் முன்னோடியாக உள்ள வேர்.

அறிந்தோ அறியாமலோ வரும் அதனுடைய வெளிப்பாடுதான் அந்த எண்ணத்தை ஒட்டி வரும் words எனப்படும் வார்த்தைகள். அந்த வடிவத்தில்தான் அது மற்றவர்களைப் போய்ச் சேர்கிறது.

தனது எண்ணங்களையும், வார்த்தைகளையும் மிகத் தெளிவாக மற்றவர் அறியும்படி தனது உடல் உறுப்புகளான கை, கால் போன்ற ஏதேனும் ஒன்றினாலாவது செய்யப்படும் செயல் தான் கடைசியாகச் சொல்லப்பட்ட deed.

இந்த மனோ, வாக்கு, காயங்களில் சீராக வெளிப்படுவது Truth.  அது ஒரு மலை மேல் புறப்பட்டு சமவெளியைக் கடந்து கடலில் கலக்கும் ஆறு போல் தெள்ளத் தெளிநீராக ஓடவேண்டும். இந்த மாதிரியான சீரோட்டம் இல்லை என்றால் எங்கோ பிரச்சினை இருக்கிறது என்றுதான் அர்த்தம். அது ஓடும் வழியில் உள்ள மற்றவற்றையும் கலந்து எடுத்துக்கொண்டு போகும்போதுதான் தூய எண்ணங்கள் மாற்றம் கொள்கின்றன.

ஆக Truth என்பதில் இவ்வளவு பரிமாணங்கள் இருக்கின்றன. Truth என்ற ஒரே சொல்லிற்கு உள்ள மூன்று பரிமாணங்களையும் காட்டும்படி மூன்று சொற்களே தமிழில் இருக்கின்றன. அந்த வகையில் தமிழிற்கு ஒரு சிறப்பும் இருக்கின்றது. உள்ளிருக்கும் எண்ணங்களே வெளி வந்தால் அதை “உண்மை” என்றும், வாய் வழியே வரும்போது அதை “வாய்மை” என்றும், உடலின் துணையால் செயல் வடிவிலும் காணப்படும்போது அதை “மெய்” என்றும் சொல்வர்.

ஆக மெய், வாய்மை, உண்மை என்ற இந்த மூன்றிலும் முன்னதை விட பின்னது நுண்ணியதாகும். இம்மூன்றையும்விட மிக நுண்ணியது “சத்” என்ற பதம்.

நுண்மையான பொருள் கொண்ட இப் பதத்தை “சத்யமேவ ஜயதே” என்ற வசனத்தை மொழி பெயர்த்தவர்கள் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. ”சத்” என்ற பதத்தின் பொருளில் இருந்து மெய், வாய்மை, உண்மை என்ற  இம்மூன்று வார்த்தைகளின் பொருள் வேறுபட்டவை. ஆனால், இம்மூன்று வார்த்தைகளுள் நடுவில் உள்ள “வாய்மை” மட்டும் எப்படி “சத்” என்ற பதத்திற்கு சரியான மொழி பெயர்ப்பாகும்?

இருப்பதுள் நுண்ணியதான “உண்மை” எனும் சொல்லை எடுத்துக் கொண்டிருந்தாலாவது பரவாயில்லை எனச் சொல்லியிருக்கலாம்.

ஏனெனில், வாழ்வில் உயரவேண்டும் வளரவேண்டும் என்று உள்ளம் நம்மைத் தூண்டிக்கொண்டே இருக்கிறது. சகல சீவ ராசிகளும் கல்வி அறிவினாலோ, பட்டறிவினாலோ மேலும் மேலும் வளர்வதற்குத்தான் உயிரெடுத்திருக்கின்றன என்றே பிரபஞ்சத்தின் பரிணாம வளர்ச்சி ஆராய்ச்சியாளர்களும் கூறுகின்றனர். இதுவரை பரிணமித்த ராசிகளில் மனித ராசி ஒன்றுக்குத்தான் தான் மற்றும் தன்னைச் சார்ந்த சூழ்நிலைகளைப் பற்றிய உயரிய சிந்தனையும், தொழில் நுட்பம் மற்றும் அதைச் சார்ந்த வளர்ச்சியும் இருந்திருக்கின்றன என்று கணித்துள்ளனர். அது அனைவருக்கும் பொதுவாக உதவுவதாகவே அமைந்திருக்கிறது என்றும் கண்டுள்ளனர். (இது பற்றி வேறு ஒரு கட்டுரையில் தனியே ஆராய்வோம்.)

ஆக, உயரவேண்டும் என ஊக்குவிப்பது மனித மனத்தின் இயல்பு. இயல்பாக மனத்தில் தோன்றும் எண்ணத்திற்கு “உண்மை” என்று பெயர். அதன்படி “உண்மையே உய்விக்கும்” அல்லது “உண்மையே உயர்த்தும்” என்றாவது வாசகம் அமைந்திருக்கலாம்.

உண்மை யொன்றையே வலியுறுத்தி அது அரசியலிலும் எடுபடும் என்று வாழ்ந்து காட்டிய மகாத்மா காந்தியைப் பற்றி நம் எல்லோருக்கும் தெரியும். அவருக்கு நோபல் அமைதிக் குழு பற்பல காரணங்களினால் பரிசு கொடுக்க இயலவில்லை என்றாலும், அவர் இறந்த வருடத்தில் குழு “இந்த வருடம் நோபல் பரிசைப் பெறத் தகுதியுள்ள நபர் எவரும் உயிருடன் இல்லை” என்று சொல்லி பரிசை எவருக்குமே அளிக்காதிருந்து காந்தியைக்  கௌரவித்தது  அல்லவா?

அந்த உண்மை பேசிய, அரசியலில் இருந்தும் இல்லாத ஞானி போல் வாழ்ந்த மகானை நேரில் காண முடியா அமெரிக்கத் தலைவர்களான மார்டின் லூதர் கிங், தற்போதைய குடியரசுத் தலைவர் ஒபாமா மற்றும் பலரும் தங்கள் மானசீக குருவாகக் கொண்டுள்ளனர் என்றால் உண்மையின் மதிப்பை மேலும் சொல்வதற்கு என்ன வேண்டும்?

“உண்மையே உன் விலை என்ன” என்று கேட்கும், நமக்கு மிகவும் பரிச்சயமான, தலைவர்களுக்கு இதுவாவது புரியுமா? தமிழையே கரைத்துக் குடித்து விட்டவர்கள் போலும் வாயினால் பேசிப் பேசியே புகழ் நிலைக்கு வந்தவர்களிடம் இதற்கு மேல் எதை எதிர்பார்க்க முடியும்?

எண்ணம் வேறு ஏதோ. வாய் ஒன்று பேசும். கையோ வேறொன்று செய்யும் என்றே உலவி வரும் “சின்ன” மதியாளருக்கு இது புரியுமா? இதுதான் போகட்டும். வேறு ஒன்று சொல்கிறேன். அதாவது புரிகிறதா என்று பார்க்கலாம்.

இதை நான் பல வருடங்கள் முன்பு Readers’ Digest எனும் ஆங்கில மாதப் பத்திரிகையில் படித்திருந்தேன். இது ஒரு மேற்கோள். யார் சொன்னது என்பதைக் குறித்து வைத்துக் கொள்ளவில்லை.

“There is no essential difference between Truthfulness and Spirituality. Truthfulness is characterized by ‘words following the facts’, whereas Spirituality is that of ‘facts following the words’.

அதன் விளக்கமாவது: நடந்த நிகழ்ச்சியைச் சற்றும் மாற்றாமல் அப்படியே சொல்பவன் உண்மை பேசுபவன். ஒருவர் சொன்னது அப்படியே நடந்தால் அவரே ஞானி.

இதிலிருந்து என்ன தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்றால் ஞானியாவதற்கு இப்படியும் ஒரு சுலப வழி இருக்கிறது. இதன்படி ஒருவர் உண்மையே பேசி வந்தால் போதும். அவர் இறுதியில் ஞானி ஆவதற்கு முற்றிலும் தகுதி ஆகிறார்.

சொல்வது நடக்கும் எனும் ஞானியிடம் ஓர் அனுபவம் உண்டா, அப்படிப்பட்ட நிகழ்ச்சி ஏதேனும் ஒன்று நம் வாழ்வில் நடந்திருக்கிறதா என்று யோசிக்கத்தான் எனக்கு முதலில் தோன்றியது. யோசித்துப் பார்த்ததில் 1972 -ல் நடந்த ஒரு நிகழ்வும் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

அந்த வருடம் எங்கள் தகப்பனாருக்கு அறுபதாம் ஆண்டு நிறைவு பெற்றது. அவர் ஜாம்ஷெட்பூரில் இருந்தார்; நாங்கள் சென்னையில் இருந்தோம். முதலில் செய்த ஏற்பாட்டின்படி ஷஷ்டி அப்த பூர்த்தி விழா ஜாம்ஷெட்பூரில் நடப்பதாக இருந்தது. புதிய  தம்பதிகளாகிய எங்களது முதல் பொறுப்பாகவும் அது அமைந்தது. அதனால் விவரங்களை அப்படியே குறிப்பிட்டு ஒரு கையெழுத்துப் பத்திரிகையும் தயார் செய்துகொண்டு காஞ்சி மகா முனிவரின் ஆசீர்வாதம் வாங்க வேண்டி அவரைப் பார்க்க தேனம்பாக்கம் சென்றோம்.

அன்று அவர் மௌனத்தில் இருந்தார். ஆனால், தரிசனம் கொடுத்துக்கொண்டும், வந்தோர்களை ஆசீர்வதித்துக்கொண்டும் இருந்தார். எங்கள் முறை வந்ததும் பூ, பழத் தட்டில் பத்திரிகையையும் பார்த்து விட்டு கை சைகையாலேயே என்ன விசேஷம் என்று கேட்டார். என் கூட வந்த பெரியவர் விசேஷத்தைப் பற்றிச் சொன்னதும், சைகையாலேயே எங்கே நடக்கிறது என்றும் கேட்டார். ஜாம்ஷெட்பூரில் என்றதும் கை இரண்டையும் நன்கு தூக்கி ஆசீர்வாதம் செய்தார். ஜாம்ஷெட்பூரில் அந்த விழா நல்லபடியாக நடக்கும் என்ற அவரது ஆசிகள் திருப்தி அளித்தன. ஆனால், விதியின் விளையாட்டு விசித்திரமானது அல்லவா ?

அன்று இரவு சென்னை திரும்பி வீட்டின் கதவைத் திறக்கும் போதே ஜாம்ஷெட்பூரில் இருந்து வந்திருக்கும் போஸ்ட் கார்ட் ஒன்றைப் பார்த்தோம். அதில் என் பெற்றோர்கள் தாங்கள் மட்டும் சென்னை வருவதாகவும், ஆதலால் விழாவை சென்னையிலேயே வைத்துக் கொள்ளலாம் என்றும் எழுதியிருந்தனர்.

விழா நல்லபடியாக நடக்கும் என்று மகா சுவாமியிடம் ஆசீர்வாதம் வாங்கியாயிற்று. மகா சுவாமிகளிடம் தெரிவித்ததற்கு மாறாக, விழா எங்கு நடந்தால் என்ன என்று விட்டுவிட்டோம். மேலும் பத்திரிக்கை என்று ஏதும் அடிக்கவில்லை; நேரில் அழைத்ததோடு சரி.

விழா நடக்கும் வாரம் வந்தது. எனது தந்தையின் நோய்வாய்பட்டிருந்த தமக்கையார் விழாவிற்கு இரண்டு நாட்கள் முன்னால் சென்னையில் காலமாகிவிட்டார். சென்னையில் நாங்கள் கொண்டாட நினைத்திருந்த விழா தடைபட்டது.

அன்றே எனது சகோதரன், சகோதரிகள் இருந்த  ஜாம்ஷெட்பூருக்கு விழா தடைபட்டது பற்றி தந்தியும் கொடுத்து விட்டேன். அப்போதெல்லாம் வீட்டுக்கு வீடு இப்போதுள்ளது போல் தொலை பேசி பரவலாகக் கிடையாது. சில இடங்களில் தந்தி வசதியும் மகா மட்டமாக இருக்கும். அதனால், நான் கொடுத்த தந்தி அவர்களுக்குப் போய் சேர மூன்று நாட்கள் ஆகிவிட்டன. நாங்கள் அத்தையின் இறுதி காரியங்களில் ஈடுபட்டிருந்தோம். ஆனால், விழா தடைபட்டது பற்றி ஜாம்ஷெட்பூரில் இருந்த என் சகோதர, சகோதரிகளுக்கு ஏதும் தெரியாது.

அறியாத அவர்கள் அன்று காலை தடபுடலாக வடை, பாயசத்துடன் உணவு அருந்திவிட்டு, புது உடை உடுத்திக் கொண்டு அன்று மாலை அருகில் இருக்கும் கோவில் ஒன்றுக்குச் சென்று பெற்றோர்கள் பெயருக்கு ஒரு அர்ச்சனையும் செய்து முடித்து விட்டனர்.

அது எங்களுக்குத் தெரியவர மேலும் ஒரு வாரம் ஆகிவிட்டது. இங்கு பாருங்கள்: காஞ்சி முனிவர் குறிப்பால் என்ன கேட்டாரோ, அந்த விழா எங்கு நடக்கும் என்று ஆசிர்வதித்தாரோ அங்கு அது எப்படியோ நடந்து விட்டதல்லவா? நடக்க வாய்ப்பே இல்லாவிட்டாலும்கூட அவர் சொன்னதுதான் நடந்தது. அதுதான் ஞானியின் விசேஷம்.

இதைப் போன்ற நிகழ்ச்சிகளை அனுபவித்தால்தான் Readers’ Digest -ன் அந்த ஆங்கிலத் தொடரின் அருமை தெரியும்.

மாறாக, உள்ளத்தில் ஒன்று எண்ணி வாயால் வேறு பேசி செயலால் பிறிதொன்று செய்பவர்களும் வையகத்தில் உண்டு. “ஒரு ரூபாய்க்கு அரிசி மூன்று படி; இல்லையேல் முச்சந்தியில் எனக்கு சாட்டையடி” என்று சொல்லிய வாய்ச்சொல் வீரர்களின் ஆண்டவர்களைத்தான் நமக்குத் தெரியுமே.

அவர்கள் சொன்ன வாசகம் தான் “வாய்மையே வெல்லும்” என்பது. இப்போதாவது உண்மைக்கும், வாய்மைக்கும் உள்ள தூரத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறதா?